مهربانی با طبیعت در نوروز

یکی از آسیب های سفرهای نوروزی که باید بر روی آن فرهنگ سازی شود، بحث آسیب رساندن به طبیعت و تخریب آنست.
در سوره یس بعد از بیان شدن زمین بعد از مرگ آن (مثل بهار) و جاری شدن نهرها و درختان میوه ده، می فرماید: «لِيَأْكُلُواْ مِن ثَمَرِهِ وَ مَا عَمِلَتْهُ أَيْدِيهِمْ أَ فَلَا يَشْكُرُونَ[یس/35] تا از ميوه آن و از نتيجه كاركرد دست‏هايشان (مانند شيره و كمپوت و شربت) بخورند و (بدانند كه) رويش درختان و بارور شدن آنها كار دستانشان نبود، پس آيا سپاس نمى‏گزارند؟»[1]
این آیه شکرگزاری انسان را نسبت به طبیعت تذکر می دهد. شکرگزاری انسان نسبت به طبیعت هم باید زبانی باشد و هم عملی.[2]
شکر عملی به این است که عمل ما احترام آمیز نسبت به طبیعت خداوندی باشد و هم خودمان آن را تخریب نکنیم و هم دیگران را توصیه به تخریب نکردن آن کنیم.

پی نوشت:
1ــ ترجمه مشکینی ص442
2ــ ر.ک: تفسیر نمونه، ج10، ص278.