ابتدا بايد روشن شود روز زن براى احياى چه نگاهى به زن است و مى خواهيم از آن طريق چه چيزى را حفظ كنيم؟ تا آنجا كه تجربه نشان داده هر شعارى در هر فرهنگى نگاه مخصوص به خود را به همراه دارد و لذا با شعارهاى غربى در موضوعى خاص نمى توان نگاهى كه اسلام به آن موضوع دارد را احياء كرد. تمدن غربى اصالت را به «قانتات» و «صالحات» نمى دهد. فرهنگ اسلامى وقتى مى گويد كه زنان اگر مى خواهند در هويت اسلامى باشند بايد قانت باشند و بندگى خدا را دوست داشته باشند و زن در راستاى جلب رضاى خدا از شوهر خود اطاعت مى كند، چون آن فرهنگ در ابتدا عظمت بندگى خدا را براى انسان نشان داده و او هم پذيرفته است، در نتيجه موضوع اطاعت از شوهر به عنوان مسؤل مديريت خانه، خيلى راحت صورت مى گيرد. حال اگر موضوعِ بندگى خدا از اصالت افتاد تمام دستورات الهى، تكليف هاى آزار دهنده مى شود. در فرهنگ غربى ديگر خانواده به عنوان خانواده ى دينى وجود ندارد، زيرا در آن فرهنگ خدا سالارى رخت بر بسته و خويشتن سالارى به صحنه آمده و آزادى فردى جاى بندگى خدا را گرفته است. نه مردها نسبت به حقوق خانواده متعهد هستند، و نه زن ها. چون در آن فرهنگ اصالت با نفسانيت است و خود مدارى مطرح است، بدون آن كه لازم بدانند براى هدفى بزرگ تر بعضى از اميال را بايد زير پا بگذارند، آيا در اين حالت مى توان از خانواده به عنوان جايى كه بايد فرهنگ حضرت فاطمه و على«عليهماالسلام» در آن حكومت كنند دم زد؟ مى گوييد چرا آنچه از خانواده انتظار داريم محقق نمى شود؟ در جواب اين سؤال بايد آيه اى كه در ابتداى بحث عرض شد دوباره مطالعه شود كه مى فرمايد: «وَلَا تَتَمَنَّوْا مَا فَضَّلَ اللّهُ بِهِ بَعْضَكُمْ عَلَى بَعْضٍ»؛ شما اول بايد هركدام ميل هاى فردى را محكوم ميل خدا بكنيد و به حكم خدا راضى شويد تا به خانواده توحيدى برگرديد و در بستر آن خانواده استعدادهاى الهى خود را رشد دهيد و به آرامش درونى دست يابيد و از نارضايتى هاى دوران ظلمات آخرالزمان رهايى پيدا كنيد. در فضاى حاكميت نفس امّاره هركس زمينه ى ويران شدن ديگرى است.
در خودِ آمريكا كتاب هاى خوبى راجع به حقوق زن نوشته شده است زيرا فجايعى كه مردم آمريكا اكنون با آن روبه رو هستند- به جهت از بين رفتن فرهنگ دينى در خانواده- باعث شده كه فاجعه را بشناسند. آمارى در سال هاى 1995 اعلام كردند كه چند سال پيش 45% زنان آمريكا معتقدند فقط بايد در خانه باشند و حدود 70% از زنان معتقد بودند اگر اقتصاد خانواده شان تأمين شود بايد در خانه بمانند و كار و فعاليت در خانه را مناسب وظيفه و روحيه زنان مى دانستند. زنان آمريكايى چون تجربه كردند كه آمدن در جامعه مساوى با اضمحلال خانواده شد حالا به اين نتيجه مى رسند كه برگشت به خانه آن خسارت ها را جبران مى كند. اگر ما با موضوع زن درست برخورد كنيم و همان طور كه آيات الهى جايگاه زن و مرد را تعيين مى كند موضوع را بپذيريم، زن چه در خانه باشد و چه در بيرون خانه، جامعه ما به اهداف عاليه خود مى رسد.
