حفظ عادات خشك و خالى خانوادگى باقى مانده از فرهنگ گذشته را نبايد به اسم حفظ خانواده قلمداد كرد. اين بيگانگى ها در خانواده ها كه اداى يگانگى در مى آورند، كجا، و آن يگانگى اصيل خانواده دينى و توحيدى كجا؟ كه در آن هركدام از اعضاء عامل سُكناگزيدن ديگرى در محل خانواده خواهند بود.
اصرار بر عادات خشك و خالى، بدون برگشت به ريشه هاى بقاى خانواده، ما را از اصل مطلب دور مى كند و برسرگردانى مان مى افزايد، و لذا بايد توجه داشت كه با پند و اندرز نمى توان خانواده اى را كه به جهت اومانيسم يا اصالت دادن به نفس امّاره در حال فروريختن است بر پا نگه داشت، عامل برپاداشتن خانواده اصيل، يعنى «خانه توحيد» برگشت به روح بندگى است. در چنين خانه اى هيچ كس بر هيچ كس حكومت نمى كند، بلكه خدا است كه حاكميت دارد و همه افراد هم در فضاى روحانيتِ بندگى خدا، پذيراى حكم خدا در خانه هستند و اين است رمز و راز يگانگى در خانه و سُكنى گزيدن در آن.
حفظ گذشته توحيدى خانواده، در فضاى تمدن اومانيسمى محال است. همچنان كه اومانيسم با علم و تمدن گذشته ى توحيدى ما نمى تواند مناسبتى داشته باشد و با خانواده توحيدى گذشته ما هم هيچ مناسبتى ندارد. نه خانواده امروزى، كوچك شده خانواده گذشته است و نه علم امروزى، رشديافته علم گذشته است. علم امروز به عالم و آدم از منظرى ديگر مى نگرد كه در نگاه آن، نه آدم بنده خدا است و نه عالَم آيت حق. آدم ها ابزاراند و عالَم هم شي ءاى كه بايد هرچه بيشتر در آن تصرّف كرد و از آن سود برد، در چنين منظرى سرنوشت خانواده جز گسستگى نخواهد بود.
