به نظر مى رسد كه تنها از طريق خانوادهْ سكناى حقيقى درك مى شود و انسان مى تواند بدان دست يابد و خداوند خانواده را كه با پيوند دو زوج شكل مى گيرد، بستر تحقق چنين سكنايى قرار داده است و در اين رابطه فرمود: «... خَلَقَ لَكُمْ مِنْ انْفُسِكُمْ ازْواجاً لِتَسْكُنُوا الَيْها ...»[1] از جنس و جان خودتان همسران شما را قرار داديم تا نسبت به اودر آرامش باشيد. پس طبق اين آيه سكنى گزيدن، هدف تشكيل خانواده است و لذا هر جايى، جاى و محلِ سُكنى نيست. گرچه ما مى توانيم در ماشينِ خود جاى بگيريم، ولى ماشين نمى تواند محل سُكنى و پناهگاه ما باشد و با در ماشين بودن، احساس در خانه بودن را نداريم، مگر اين كه اصلًا سكنى را نشناسيم.
گفتيم؛ پناه يافتن و سكنى گزيدن، هدف تشكيل خانواده است. پس اول بايد هدف از تشكيل خانواده مشخص باشد تا براساس آن، خانواده را بسازيم و هرگز نبايد خانواده تشكيل دادن از سكنى گزيدن و پناه گرفتن جدا باشد و نسبت به عزمِ مراقبت از رشدى كه ثمره ى چنين سازمان دادن به خانواده است، غافل شويم. وقتى ارزش خانواده را شناختيم، مى فهميم كه بايد در مراقبت از آن سخت كوشا بود.
در انگيزه تشكيل خانواده، حالتى به نام سكنى گزيدن و پناه يافتن پنهان است كه بايد سخت از آن مراقبت كرد. مثل اين كه از گياه زنده مراقبت مى كنيم تا حيات پنهانِ واقع در آن، از دست نرود، وگرنه منزلت والاى سكنى گزيدن در خانواده رخ نمى نماياند و منكشف نمى شود و اعضاى خانه نخواهند توانست با آن ارتباط پيدا كنند و در نتيجه از سرشت اصلى تشكيل خانواده فاصله مى گيرند و از حوزه آزادى در يك آرامش درونى محروم مى شوند و ديگر محافظت از سرشت انسانى خود كه همان فطرت الهى است و هم جوارى با خداى عالَم، از دست ما خارج مى گردد و ديگر از تعلّق و توجّه جان ما به قدسيان كه خود عين سكينه و سكنى گزيدن در خود هستند، خبرى نيست.
خدايا! چنين محروميتى را هرگز براى ما مپسند.
نيست در عالم ز هجران سخت تر هرچه خواهى كن، وليكن اين مكن
--------------------------------
[1] - سوره روم، آيه 21 ..
