ناصر کاظمی در ۱۲ خردادماه ۱۳۳۵ش در خانواده ای معتقد و اهل تقوا در تهران دیده به جهان گشود و از همان ابتدای زندگی، با قشر محروم جامعه، آشنا و همراه شد. ناصر، دوره ابتدایی را با نمره های خوب پشت سر گذاشت تا وارد دبیرستان شد. او در این سنین، با شور و علاقه به مطالعه کتاب های دینی پرداخت تا بنیان های اعتقادی و اخلاقی خود را با معارف اسلامی استوار سازد. وی پس از پایان دوره متوسطه با شرکت در کنکور، در رشته های "پیراپزشکی" و "تربیت بدنی" پذیرفته شد و بنا به علاقه ای که داشت، تحصیلاتش را در رشته تربیت بدنی ادامه داد. ناصر هم زمان با تحصیل، به کار معلمی و تدریس در مدارس جنوب شهر تهران همت گماشت و بخش مهمی از حقوق معلمی خود را صرف خریدن کتاب های دینی برای شاگردانش کرد. کاظمی در این کلاس ها با طرح مباحث دینی، اجتماعی و سیاسی، دانش آموزانش را نسبت به مشکلات روز و نیازهای قشر جوان آْگاه کرد. در روند همین مطالعات و فعالیت های اجتماعی بود که کاظمی به ماهیت وابسته و فاسد رژیم شاهنشاهی پی برد و از سال ۱۳۵۶ش به مبارزات سیاسی خود شدت و وسعت بخشید. در همین سال، پس از شکنجه در ژاندارمری، به دادگستری منتقل و سپس در "زندان قصر" محبوس گردید. ناصر به دنبال اوج گیری مبارزات مردم مسلمان ایران علیه رژیم ستم شاهی، به همراه جمعی از زندانیان سیاسی، از زندان آزاد گردید و جدی تر از گذشته به مبارزه پرداخت و تا پیروزی انقلاب اسلامی، لحظه ای آرام نگرفت. ناصر کاظمی در خردادماه ۱۳۵۸ش به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد تا تجربیات خود را در این نهاد مقدس به کار بندد. پس از گذرانیدن دوره کوتاه آموزش نظامی، برای خدمت در استان "سیستان و بلوچستان" راهی آن منطقه شد و حدود چهار ماه در شهرستان "زابل" به مردم محروم و مستضعف ناحیه خدمت کرد. در پی وقوع غائله "خلق عرب در خوزستان" به این استان رفته و به مقابله با توطئه گران برخاست و تا آخر غائله در خرمشهر ماند. کاظمی هنوز از این توطئه نیاسوده بود که برای مبارزه با گروهک های ضد انقلاب کردستان، راهی این خطه از میهن اسلامی شد و به پیشنهاد "شهید محمد بروجردی" فرمانده وقت سپاه کردستان، همراه چند نفر در ۱۰ دی ماه ۱۳۵۸ش به "پاوه" رفت. ناصر، فعالیت خود را در پاوه، با سمت "فرماندار" آغاز کرد. وی که در این مسئولیت، شایستگی و لیاقت و کاردانی خود را نشان داده بود به زودی علاوه بر مسوولیت فرمانداری، به فرماندهی سپاه پاوه نیز منصوب گردید. او بیش تر جلسات خود را با مسئولان شهر، پس از فعالیت طاقت فرسای روزانه و در نیمه های شب می گذاشت و در تمام مدت مسئولیت خود برای حل مشکلات مردم شهر، از هیچ کوششی دریغ نمی کرد. ناصر کاظمی از راه ایجاد وحدت بین سپاه و ارتش و به کارگیری نیروهای مردمی و طراحی چند عملیات، موفق می شود تمام مناطق تحت اشغال ضد انقلاب را از چنگ آن ها خارج کند و آْرامش را به منطقه برگرداند. او معتقد بود که برای پاک سازی مناطق کردنشین، بایستی از مردم بومی استفاده کرد که این اعتقاد او سبب برقراری ارتباط عاطفی میان او و مردم شد و موجبات آزادی و پاک سازی منطقه "نوربان" و "قشلاق" در راه پاوه را فراهم کرد. خبر این پیروزی ها در منطقه می پیچید و رعب و وحشت زیادی در دل ضد انقلاب می افکند. آزادسازی و پاک سازی "باینگان"، "نودشه"، "نیسانه"، "نروی" ، " نوسود"، " کله چناره" ، و "شمشی" از دیگر فعالیت های این شهید بزرگوار است. وی هم چنین برای مقابله با گروه های مسلح ضد انقلاب در کردستان، "تیپ ویژه شهدا" را تشکیل داد و فرماندهی آن را بر عهده گرفت. ناصر پس از یک سال و نیم خدمات ارزشمند در پاوه، به سنندج رفت و تحت عنوان "مسئول سپاه پاسداران کردستان" منصوب گردید. پاک سازی مناطق حساسی هم چون جاده " بانه - سردشت"، "کامیاران"، " مریوان"، "تکاب"، "صائین دژ"، " بوکان" و "سد بوکان" از جمله اقدامات متهورانه او به شمار می رود. ناصر کاظمی با تمام عشق در خدمت مردم محروم بود. در کردستان درخشید و چنان شخصیت والایی از خود بروز داد که مردم، دل در گرو محبت او سپردند و حتی نام "ناصر" را برای کودکانشان برگزیدند و بر این نام مباهات کردند. هوشمندی، بصیرت، شجاعت و قاطعیت از ویژگی های بارز کاظمی بود. کردستان به وجود او مباهات می کرد و در کنار او، احساس تنهایی و غربت نداشت. ناصر کاظمی این میدان دار بزرگ جهاد در جبهه های کردستان سرانجام در تاریخ ششم شهریورماه سال ۱۳۶۱ هجری شمسی درحالی که مشغول پاک سازی محور "پیرانشهر - سردشت" بود؛ در یکی از روستاهای منطقه، بر براق شهادت نشست و کردستان را در سوگ خود نشاند.
