آدام برنارد میتسکیه ویچ(Adam Bernard Mickiewicz)، شاعر و نویسنده برجسته لهستانی در 24 دسامبر سال 1798میلادی در لهستان به دنیا آمد. وی پس از اتمام تحصیلات متوسطه، راهی دانشگاه شد و به تحصیل فلسفه پرداخت. اما دیری نپایید که فلسفه را رها کرد و به سراغ ادبیات و هنرهای زیبا شتافت. برنارد میتسکیه ویچ در 22 سالگی عالی ترین اثر دوران جوانیش با نام حماسه جوانان را منتشر کرد و به شهرت دست یافت. این منظومه، نوعی شعر رمانتیک سیاسی بود که میان مردم قرن نوزدهم لهستان بسیار مشهور گشت. اشعاری که میتسکیه ویچ در این دوره می ساخت، علی رغم توقیف شدن، در صدها نسخه خطّی، دست به دست می گشت و همه جوانان آن ها را از حفظ می خواندند. او در دوره ای می زیست که لهستان میان روسیه، اتریش و پروس تقسیم شده بود و وی برای اتحاد مجدد کشورش فعالیت می کرد. به همین دلیل در سال 1823میلادی به جرم ترویج میهن پرستی نامعقول از طرف دولت روسیه، به این کشور تبعید شد. آدام میتسکیه ویچ پس از 6 سال تبعید از روسیه به فرانسه گریخت و به تدریس ادبیات پرداخت. این درس ها اگر چه درباره ادبیات زبان های اسلاو بود، اما بر پایه ایمانِ مسیحیت قرار داشت. وی در تدریس خود مبانی مذهبی و عرفانی و اصول تازه ای از ادبیات دینی را عرضه می نمود. او در سال 1848میلادی به اسلامبول رفت تا با تشکیل یک واحد نظامی لهستانی به جنگ با روسیه بپردازد، اما اجل مهلتش نداد و در 26 نوامبر سال 1855میلادی در 57 سالگی در این شهر درگذشت. وی تنها شاعر لهستانی است که در کشورهای اروپای غربی شهرت یافته است. وی در منظومه هایى که می سرود، به هم میهنان خود، رسالتی را که درباره آزادی و عدالت اجتماعی داشتند، عرضه می نمود. آدام میتسکیه ویچ، زندگی اجتماعی طبقات جامعه لهستان را به سبکی ساده و بی پیرایه تجزیه و تحلیل می نمود. شعارهایى هم چون "هدف همه، خوش بختی همه است" و نیز "اتحاد، قدرت می بخشد" دعوتی بود که از جوانان برای تحقق بخشیدن به آرزوی خود که استقلال لهستان بود ارائه می کرد. درباره وی گفته اند که او از شاعران کم نظیری بود که با حدّ اعلای زیبایی و قدرت و غنا، روح ملتش را تجسم داده است. از آدام برنارد میتسکیه ویچ آثاری برجای مانده که منظومه پان تادئوش، ملت لهستان و زائران و شامگاه نیاکان از آن جمله اند.
