جیووانی بوکاس(Giovanni Boccaccio)، نویسنده بزرگ ایتالیایى که بیشتر از او به عنوان بوکاتْ چو و بوکاچیو یاد می شود، در هشتم ماه سپتامبر سال 1313میلادی در نزدیکی فلورانس ایتالیا به دنیا آمد و سپس در شهر فلورانس به تحصیل پرداخت. او در جوانی به نجوم علاقه مند شد و مدتی به مطالعه این علم و فراگیری زبان یونانی مشغول بود تا این که به نویسندگی روی آورد. بوکاچیو هم چنین مدتی به کارهای سیاسی اشتغال داشت. وی در جوانی منظومه شکار دایانا در هجده بند و داستان فیلوکولو در هفت جلد را پدید آورد و به دنیای ادب راه یافت. با این حال بوکاچیو پس از نگارش کتاب دکامرون به شهرت رسید و این اثر بود که پایه های افتخار و محبوبیت را برای بوکات چیو استوار ساخت. دِکامرون که یکی از کتاب های بزرگ دنیا به شمار می رود، مجموعه ای از داستان های کوتاه است و علی رغم این که موضوعات آن ها ابتکاری نیست اما سبک نگارش آن پر از زندگی است. دکامرون مجموعه یک صد داستانی است که طی سفری ده روزه که گروهی جوان در دوران طاعون اروپا از فلورانس به تپه های خارج شهر داشته اند برای هم دیگر تعریف کرده اند. این داستان ها هم هرزه و هم موثر و تکان دهنده است به طوری که در ادبیات آینده اروپا اثراتی عمیق بر جای نهاده است. تنوع خارق العاده موضوع ها، قهرمانان، خصیصه ها، مکان ها و زمان ها از طرفی و شیوه نگارش و اندیشه ها از طرف دیگر، دکامرون را اثری بی نظیر ساخته و موجب شده است که در طی قرن ها، ترجمه ها و تفسیرهای گوناگونی درباره خصوصیت ها و ادراک های عمیق این شاه کار ادبی به عمل آید. شخصیت بدیع بوکاچیو در آن است که واقعیت های عصر خویش را به موضوع های عهد باستان پیوند می زَند، چنان که نمی توان افسانه های قدیم را از سرگذشت های واقعی عصر او تشخیص داد. کتاب دکامِرون او، کمدی الهی واقعی است با هزاران رنگارنگی و گوناگونی در تجسم حالت های خاص گروه ها و افراد بشری. بوکاچیو، به معنی واقعی، متبحّر در فرهنگ باستان بود و کسی بود که قدرت داشت فرهنگ وسیع خود را با فرهنگ یونان و روم قدیم متجانس گرداند. آثار بوکاچیو بسیار گوناگون است و از چنان قدرت خلاقیت و دقت در هنر برخوردار که مقام او را بسیار بالا برده است. تعدادی از آثار او عبارتند از: نسب نامه خدایان دوره شرک در 15 جلد، ترانه های شبانی و منظومه های فیامِتا و تزئیدا. جیووانی بوکاچیو سرانجام در 21 دسامبر سال 1375میلادی در 62 سالگی درگذشت.
