ولادیمیر مایاکوفسکی در روستایی در استان کوتائیسی گرجستان در قفقاز متولد شد. وی در دوران خلاقیت و فعالیت های هنری یکی از استادان سبک فوتوریسم بود و همگام با خیزش های انقلابی در روسیه رشد یافت و پس از انقلاب بلشویکی روسیه و در دوران حکومت شوروی یکی از نام آورترین شاعران عصر خود بود. این شاعر فوتوریست انقلابی روسی از سن ۱۴ سالگی به عضویت حزب بلشویک درآمد و از سال های قبل از انقلاب فعالیت هنری و سیاسی خود را آغاز نمود. وی در شعر روسی وزن، الفاظ، عبارات، تمثیل ها و استعارات تازه و بدیع پدید آورد، با دنبال نمودن سبک آینده گرایانه آثار خود را خلق می نمود ولی به همه اصول این سبک پایبند نبود و روش خاص خود را دنبال می کرد. مایاکوفسکی از اتخاذ هیچ وسیله ای برای انتشار افکار و آثار خود باک نداشت و حتی در کوچه ها قدم می زد و برای مردم شعر می خواند. حکایت می کنند: «در سال های جنگی داخلی در روسیه او به جبهه های جنگ می رفت و در سنگرها اشعار خود را برای سربازان می خواند. مردم از اشعار او الهام گرفته، بی مهابا به جنگ می شتافتند. او با صدایی رسا و پرجوش و خروش در رادیو آثار خود را می خواند و مردم آن اشعار را فورا حفظ می کردند...» از سیزده جلد میراث ادبی مایاکوفسکی، دوازده جلد آن بعد از انقلاب به وجود آمده است. او ادبیات منظوم و شعر را با واقعیت نزدیک کرده آن را در خدمت نیازمندی های معاصر گذاشت و تبدیل به سلاحی برای مبارزه در راستای اهداف خود نمود. مایاکوفسکی از اشعار کلاسیک لذت می برد اما بندهٔ آن ها نمی شد. او می گفت: هنر باید با زندگی درآمیخته بشود. یا باید در هم آمیخته شود یا باید نابود بشود. مایاکوفسکی در سال ۱۹۳۰ به ضرب گلوله در پی بن بستی عاطفی و نیز ممنوع الخروج بودن از خاک شوروی خودکشی کرد. وی پیش از مرگ بر برگه ای نگاشت: «برای همه... می میرم...». جسد وی در گورستان بزرگان انقلاب دفن گردید. وی در شوروی بزرگ ترین شاعر دورهٔ انقلابی لقب گرفته بود. از آثار او که به فارسی ترجمه شده است می توان به ابر شلوارپوش اشاره کرد.
