ابوالمجد مجدود بن آدم سنایى غزنوی، شاعر بلند مرتبه ی ایرانی و عارفِ مشهور و از استادان مسلم شعرفارسی است كه در غزنین به دنیا آمد. وی در آغاز جوانی، شاعردربار و مداح سلطان مسعود و بهرام شاه غزنوی بود. ولی بعد از سفر به خراسان و اقامت چندساله در آن دیار و دیدار با مشایخ تصوف، تغییرات شگرفی در او به وجود آمد و كارش به زهد و انزوا و تامل در حقایق عرفانی كشید. بروز شخصیت اصلی سنایى از این اوان صورت گرفت و در این دوره به سرودن قصاید معروف خود در زهد و وعظ و عرفان و ایجاد منظومه های حدیقَةُ الحَقیقه و طریقُ التَّحقیق و سیرُالعِباد و... توفیق یافت و نخستین بار، قصائد و منظومه های خاصی را به بحث در مسایل عرفانی اختصاص داد. تاثیر اشعار سنایى در تغییر سبك شعر فارسی و ایجاد تنوع و تجدد در آن غیر قابل انكار است. آثار او پُر است از معارف و حقایق عرفانی و اندیشه های دینی، زهد، وعظ و تمثیلات تعلیمی كه با بیانی شیوا و استوار ادا شده است. وی (به احتمال زیاد) در سال 545 قمری در غزنین وفات یافت و در همان شهر به خاك سپرده شد.
مطالب مرتبط
