صفحه یادداشت رامین عشقی

حضرت وقتی می آیند این غشاء را برمی دارند ولایت امیرالمؤمنین علیه السلام در امام زمان علیه السلام تجلی پیدا می کند یا «وَ الشَّمْسِ وَ ضُحَاهَا * وَ الْقَمَرِ إِذَا تَلاَهَا * وَ النَّهَارِ إِذَا جَلاَّهَا * وَ اللَّیلِ إِذَا یغْشَاهَا»(شمس/1-4)، فرمود «الشمس» وجود مقدس نبی اکرم صلی الله علیه وآله است و «ضحی» دین حضرت و پرتو این وجود که همه کائنات را روشن کرده است و «قمر» وجود مقدس امیرالمؤمنین علیه السلام و «نهار» وجود مقدس امام زمان علیه السلام که در وجود ایشان، در دوران ایشان، نور نبی اکرم صلی الله علیه وآله وسلم، خورشید تجلی می کند و الان خورشید در حجاب است «أظهر به دین نبیک» یعنی همین

انسان وقتی می خواهد وارد تمدن شود، چند لایه باطنی دارد؛ انسان همین که می خواهد وارد حیات اجتماعی شود و یا قبل از آن حتی وقتی می خواهد وارد نظام هستی شود، اول ارتباطش با حضرت حق تفسیر می شود. اگر نوع ارتباط انسان با خدای متعال تغییر کرد ارتباطش با جهان و جهان هایی که در آن زندگی می کند، متفاوت می شود. جهانی که مؤمن در آن زندگی می کند با جهان کافر دو تا است. «الْمُؤْمِنُ یتَقَلَّبُ فِی خَمْسَه مِنَ النُّورِ مَدْخَلُهُ نُورٌ وَ مَخْرَجُهُ نُورٌ وَ عِلْمُهُ نُورٌ وَ كَلَامُهُ نُورٌ وَ مَسیرُهُ یوْمَ الْقِیامَه إِلَى النُّورِ»

تمدن از اراده انسانی شروع می شود، این اراده انسانی وقتی جامعه پردازی می کند، حول چیست؟ حول بیشتر خوردن، بیشتر لذت بردن، نیازهای غریزی، ضرورت های... یا نه حول پرستش که اسمش را ما می گذاریم و می گوییم حول نیازهای غریزی. نیازهای غریزی انسان حول انتخاب معبود شکل می گیرند؛ اینکه من طعام می خورم، این طعام خوردن فرع بر پرستش من است و دارم یک چیزی را می پرستم، پرستش به طور مطلق تعطیل بردار نیست

آنچه امام زمان علیه السلام می آورند، تمدن نیست و چیزی فوق تمدن است یعنی ببیند مثال می زنم آیا در بهشت یک تمدن اتفاق می افتد، به مفهوم امروزی؟ یا آنچه در بهشت اتفاق می افتد، جهان دیگری است و مقیاسش فوق تمدن است؟ در عصر ظهور هم چنین اتفاقی می افتد چون «وَ أَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا»(زمر/69) عرض کنم «وَ النَّهَارِ إِذَا جَلاَّهَا»(شمس/3) یعنی در این عالم، تجلی حقیقیت واقع می شود و حجاب ها کنار می رود «وَ اللَّیلِ إِذَا یغْشَاهَا»(شمس/4) حضرت غشا را برمی دارد و حقیقت نوری نبی اکرم صلی الله علیه و آله وسلم و نبوت و دین ایشان تجسد پیدا می کند «أظهر به دین نبیک»

ممکن است یک فرهنگ را کلا به رسمیت نشناسد، بیش از یک مفهوم را می گویم یعنی ممکن است اصلا خود مفهوم و مصداقی هم که ما می کنیم، دین به رسمیت نشناسد یعنی اگر در فضای فرهنگی، فضای حاکمیت دینی پیدا شود ممکن است در فضای فلسفی شما هم یک مفهوم دیگری پیدا شود.

اگر انسان مفطور به حب نفس بود معنایش این است که تا آخرین قدم هم نمی توانست از حب نفس رها شود یعنی خدا را هم که می خواست پرستش کند، پرستش می کرد چون خودش را دوست دارد و کمال خودش را در پرستش خدای متعال می بیند. این معنایش این است که انسان علی الدوام نمی تواند از بت نفس و از حجاب نفس دوری کند

­

بر اساس دستگاه نظام ولایت و تولی، موضوع وحدت و کثرت، فاعلها هستند به گونه ای که اولاً: این فاعلها مستقل و متباین از یکدیگر نیستند. ثانیاً: این فاعلها به اقتضای فاعلیت دارای کیفیت و تعین خاص ذاتی نیستند. ثالثاً: تعین این فاعلها تابع فاعلیت خود و سایر فاعلیتهاست. رابعاً: کثرت فاعلیتها بر محور فاعلیت برتر به وحدت و هماهنگی در جهت می رسند. بدین گونه وحدت و کثرت تفسیر جدیدی پیدا می کند.

- اصالت تعلق

در مبنای اصالت ذات، اصل با ذاتی است که متعین بوده و کیفیت و تعین خاصی را واجد است و تنها به مقومات درونی خود تعریف می شود، در این صورت تفسیر ارتباط و وحدت ممتنع می گردد، یعنی نمی توان ارتباط بین چنین ذاتی و مبدأ متعال و نیز ارتباط بین مقومات درونی این ذات و ارتباط این ذات با ذوات دیگر را تفسیر نمود. لذا دستگاه اصالت ماهیت با چنین تنگناهای جدّی مواجه شده است