اگر نظرتان باشد در جلسه قبل فعاليت هايي را تحليل كرديم كه سعي مي كند جهت همه فعاليت هاي فرهنگي را دنيايي كند و عرض شد درست در جاهايي كه هدف دين اين است كه با يك مجموعه اعمال ديني انسان را به سوي عالم قدس بالا ببرد، با تغيير جهت آن اعمال و با تحليل هاي سطحي و مادي، جهت موضوع را به كلي عكس مي نمايد. همان فعاليتي كه بنا است ما را به سوي عالم قدس سير بدهد، طوري تعبير و تحليل مي کنند كه كاملاً بي ارتباط با عالم قدس ديده شود و جان انسان كه به جهت تجردش شديداً نياز دارد از طريق انوار عالم معني تغذيه شود، با آن تحليل ها و تعبير ها، از ارتباط با عالم قدس و عالم معني محروم مي شود و عملاً انسان از منزل اصلي خود محجوب مي گردد، چون وطن انسان عالم قدس است و خداوند در رابطه با حقيقت انسان كه فعلاً در بدن جاي گرفته است فرمود: «وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي»؛[1] از روح خودم كه عالي ترين مخلوق است بر اين بدن دميدم. روحْ بالاترين مخلوق حضرت حق است، در آن حد كه خداوند ملائكه را نيز از آن آفريده است و مي فرمايد: «يُنَزِّلُ الْمَلائِكَةَ بِالرُّوحِ مِنْ اَمْرِهِ»؛[2] خدا ملائكه را از روح كه از مقام امر الهي است نازل کرده و آفريده است.
وقتي عنايت فرموديد اصل انسان همان «روح» است كه علت وجود ملائكه نيز هست، متوجه مي شويم چرا انسان با ارتباط با عالم بالا تغذيه مي شود، چون اصل اصيل جان انسان عالم مجردات است و هر چه از عالم ماده فاصله بگيرد و به عالم مجردات نزديك شود، به اصل و حقيقت خود نزديك شده است.
وقتي متوجه شديم اصل انسان بالاترين واقعيت قدسي است، پس هر عمل ديني براي آن است كه انسان را به اصل خود برگرداند و آن عمل يا خودش چنين امكاني دارد يا مقدمه است براي عملي كه چنين امكاني را دارا است.
-----------------------------------------------
[1] - سوره ص، آيه72.
[2] - سوره نحل، آيه 2.
