قبلاً عرض شد در قرآن آياتي هست که دقيقاً احراقي است از جمله آن ها آيه اي است كه مي فرمايد: «وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ»[1] يعني خلق نکرديم جن و انس را مگر براي عبادت. نمي گويد کنار زندگيِ جن و انس عبادت را هم قرار داديم، مي گويد کل زندگي بايد در مسير عبادت باشد. معناي آيه اين است هر کاري که عبادت حساب نشود، هيچ جايي در زندگي ندارد و نقشي نمي تواند براي انسان ايفاء كند. بنده کاري به مصداق ها ندارم كه كدام كار براي چه كسي مي تواند عبادت باشد و زندگي او را معني كند و همان كار ممكن است براي ديگري چنين نتيجه اي نداشته باشد. اين درخت سيب فقط بايد سيب بدهد، هر کار ديگري بکند که سيب دادن نباشد براي آن بي خود است، حتي اگر درخت سيب يک ميوه ديگري بدهد شما آن ميوه را نمي خوريد، همان طور كه سرکه اگر شيرين شد، نمي گوييد شربت شده است، چون معني سركه، ترش بودن و معني درخت سيب، سيب دادن و معني انسان، عبادت كردن است و نه كار ديگر. آيه مي خواهد با تاکید خاصي به ما نشان دهد هر کاري که عبادت نيست معنيِ تو نيست، و با روش احراقي هم وارد مي شود و مي گويد: خلق نكرديم جن و انس را مگر براي عبادت، و انسان را دعوت مي كند تا تمام عزم خود را در اين راستا قرار دهد. اين نوع فعاليت فرهنگي كه تمام عزم انسان را در راستاي عبادت الهي قرار دهد، شخصيت خاصي به انسان مي بخشد و نتايج كارها با چنين روحيه و عزمي فوق العاده است. در چنين روحيه اي تمام کارها بايد معني عبادي داشته باشد، از دست شستن و راه رفتن بگير، تا ازدواج کردن. در فضاي اين آيه خدا مي فرمايد بايد تمام فعاليت ها را در عالم عبادت بياوريد، هرکدام از فعاليت ها که در چنين فضايي نيامد، در راستاي هدف تو نيست و درنتيجه تو را بي معنا مي کند. هر کاري که مي خواهيد بکنيد، از جشن دانشجويي و جشن نوروز بگير تا سفر حج، هيچ کس نگفته اين کارها را نکنيد. مي فرمايد اگر آن فعاليت ها در بستري قرار گرفت كه بتوان جنبه عبادي به آن ها داد و عامل اتصال به عالم قدس شد، درست است، ولي اگر در چنين فضايي قرار نگرفت، به خودي خود موجب پوچي و بي معني شدن زندگي انسان مي شود.
وقتي عزم عبادي و الهي كردن همه كارها در ما و شما شديد مي گردد كه متوجه شويم خطري تحت عنوان بي معني شدن، تهديدمان مي کند. اگر علت بي معنايي در زندگيتان را شناختيد و در انجام كارهايي كه جنبه الهي ندارند آن بي معنايي را احساس كرديد، اولين معترض به کارها و فعاليت هايتان، خودتان هستيد، و لذا براي نجات خود از بي معنايي و پوچي، صاحب عزم مي شويد.
------------------------------------------------------------
[1] - سوره ذاريات، آيه56.
