اگر شما آرام آرام، اهل البيت(علیهم السلام) را به عنوان كساني كه در مقام عصمت و طهارت اند و با حقيقت قرآن تماس دارند، پيدا كرديد و توانستيد با معرفت به فرهنگ آن ها، خود را تحت ولايت اين فرهنگ در بياوريد، إن شاءالله با خودِ حقيقت مرتبط مي شويد و از نور «حيّ قيّومِ سميعِ عليم» بهره مند مي گرديد. عمده آن است كه بتوانيم از طريق اهل البيت(علیهم السلام) خود را از فرهنگ علم حصولي به سوي علم حضوري و قلبي سير دهيم، وگرنه تبعيت ما از اين خاندان صِرفاً يك ادعا خواهد بود و ائمه(علیهم السلام) از كساني كه ادعاي شيعه بودن داشتند ولي وارد اين فرهنگ نشده بودند نگران بودند. گاهي افراد زيادي از راه دور مي آمدند كه به خدمت امامان برسند، وقتي خود را معرفي مي كردند، مي گفتند: ما شيعه آن حضرت هستيم و امامان(علیهم السلام) شیعه بودن آنها را انکار می کردند. در مورد امام رضا(علیه السلام) هست كه چون آنها خود را شیعه آن حضرت معرفی می کردند، فرمودند: راهشان ندهيد، چندين مرتبه در چند روز متوالي آمدند و همان ادعا را كردند و حضرت اجازه ملاقات ندادند تا يك روز گفتند: ما دوست دار حضرت هستيم، پس حضرت راهشان دادند. چون شيعه بودن يعني آشنايي با فرهنگي که انسان بتواند از طريق ائمه(علیهم السلام) با نور حقايق مرتبط گردد و اين غير از طرفداري از امامان است. ائمه(علیهم السلام) با اين اعمال دارند پيام مي دهند كه اي انسان ها علاوه بر طرفداري از ما، راهي هست كه شما مي توانيد وارد آن راه شويد و با فرهنگ خاصِ ما که فرهنگ رابطه با وجود حقايق است، روبه رو گرديد. فرهنگي که علي(علیه السلام) در وصف آن در راستاي ارتباط با خدا فرمود: «لَمْ تَرَهُ الْعُيُونُ بِمُشَاهَدَةِ الْأَبْصَارِ وَلَكِنْ رَأَتْهُ الْقُلُوبُ بِحَقَائِقِ الْإِيمَانِ»[1] چشم ها هنگام نظرافكندن، او را درك نمى كنند ولى دل ها با حقايق ايمان او را مي بينند. و عبادت واقعي آن است که قلب انسان با خدا مرتبط شود و از آن طريق خدا را عبادت کند که صاحب اصلي اين راه ائمه(علیهم السلام) هستند و لذا امام صادق(علیه السلام) مي فرمايند:« وَ بِعِبَادَتِنَا عُبِدَ اللَّهُ وَ لَوْ لَا نَحْنُ مَا عُبِدَ اللَّه»[2] و به عبادت ما خداوند عبادت مي شود و اگر ما نبوديم خداوند عبادت نمي شد. يعني اگر مسيري که ما مي نمايانيم طي نشود، خداوند به معني واقعي آن عبادت نمي شود. هرکسي اين نکته را نمي فهمد مگر شيعيان واقعي ائمه(علیهم السلام) که فرهنگ اين خانواده را در رابطه با ارتباط با عالم غيب مي شناسند. از امام باقر(علیه السلام) در رابطه با آيه «هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَ الَّذِينَ لا يَعْلَمُونَ إِنَّما يَتَذَكَّرُ أُولُوا الْأَلْبابِ»[3]هست که« نَحْنُ الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَ عَدُوُّنَا الَّذِينَ لا يَعْلَمُونَ وَ شِيعَتُنَا أُولُوا الْأَلْباب»[4] مائيم آن هايي که مي دانند و دشمنان ما آن هايي هستند که آية مذکور در رابطة با آن ها مي فرمايد؛ «وَ الَّذِينَ لا يَعْلَمُونَ» و شيعيان ما «اولواالالباب» یا همان صاحبان خردي هستند که در آيه مذکور بدان اشاره شده.
-----------------------------------------------------
[1] - «بحار الانوار»،ج4 ، ص 304.
[2] - «الكافي»، ج1، ص 144.
[3] - سوره انعام، آيه 50.
[4] - «الكافي»، ج1، ص 212.
