پیشگفتار
بدون شک، گناه و تخلّف از قوانین الهی، عامل بدبختی و سیه روزی و منشأ آفات و مصیبت های بی شمار در دنیا و موجب خشم و غضب الهی و عامل خواری و ذلّت در آخرت خواهد شد؛ چنان که خداوند متعال در این زمینه می فرماید: «فَلْیَحْذَرِ الَّذِینَ یُخالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَنْ تُصِیبَهُمْ فِتْنَهٌ أَوْ یُصِیبَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ»؛(1) «پس آنان که فرمان او را مخالفت می کنند، باید بترسند از این که فتنه ای دامنشان را بگیرد؛ یا عذابی دردناک به آنان برسد».
«لَهُمْ خِزْیٌ فِی الدُّنْیا وَلَهُمْ فِی الْأخِرَهِ عَذَابٌ عَظِیمٌ»؛(2) «برای گنهکاران، است رسوایی در دنیا و در آخرت و نیز مجازاتی بزرگ خواهد بود».
اگر بخواهیم آثار منفی و سوء گناه و معصیت را برشماریم، طبعاً موارد فراوانی را باید فهرست نماییم؛ امّا در یک نگاه اجمالی و گذرا، می توان آثار منفی گناه را این گونه برشمرد:
گناه، قلب و دل انسان را فاسد و گوهر شریف انسانیّت را از آدمی می رباید.
گناه، انسان را در گرداب بلا می کشاند.
گناه، موجب نزول بلا می شود.
گناه،
روزی انسان را کم می کند.
گناه، انسان را به سرعت در چنگال مرگ و سراشیبی هلاکت قرار می دهد.
گناه، توفیق عبادت و بندگی را از انسان سلب می کند.
گناه، دیوار بس بلندی است که مانع ورود گناهکاران، به صف دوستان خدا می شود.
گناه، سبب ناامیدی انسان از رحمت پروردگار عالم می شود.
گناه، انسان را از دایره ایمان، خارج می سازد.
گناه، موجب خشم و غضب خداوند گشته و سرانجام، انسان را مستحقّ عذاب الهی می سازد و ...
در مقابل گناه و معصیت که آثار و تبعات ویرانگر مادّی و معنوی دارد، «تقوا و پرهیزکاری» که آثار معنوی سازنده ای دارد است. تقوا و پروا داشتن از خدا نیز علاوه بر پاداش و اجر اُخروی، تأثیری شگرف و بسیار عمیق در زندگی مادّی انسان دارد؛ چنان که خداوند متعال پیرامون تأثیرات مثبت و چشمگیر تقوا می فرماید: «وَمَنْ یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً * وَیَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لَا یَحْتَسِبُ»؛(3) «کسی که خدا ترس باشد و تقوا را پیشه خود نماید، خداوند برای او گشایش ایجاد می کند و از راهی که تصوّرش نکند برای او روزی می رساند».
«وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُری آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَیْهِمْ بَرَکاتٍ مِنَ السَّمآءِ وَالأَْرْضِ»؛(4) «و اگر مردم آبادی ها ایمان می آورند و تقوا را پیشه خود می ساختند، هر آینه (درهای) برکات آسمان و زمین را بر آنان می گشودیم».
بنابراین، اگر کسی به سرای آخرت، عقیده و ایمان هم نداشته باشد و تنها به امور مادّی و دنیوی خویش بنگرد، لازم است از گناه و نافرمانی خداوند پرهیز نماید. و اگر گناهی از او صادر شد، قبل از این که آثار مخرّب آن، ظاهر شود، باید در اندیشه جبران آن باشد.
کتاب
حاضر، در دو بخش مستقل تهیّه و تنظیم شده است؛ بخش نخست که شامل سیزده فصل است با استفاده از آیات کریمه قرآن کریم و روایات ائمه معصومین علیهم السلام، برخی از آثار و تبعات منفی گناه و معصیت را بیان می کند و در بخش دوّم که شامل دوازده فصل است راهکارهای جبران گناه و معصیت، با بیانی روان و شیوا تبیین گردیده تا اگر احیاناً کسانی به گناه و ناپاکی ها آلوده شده و خود را در برابر پروردگار متعال، شرمنده می بینند، با استفاده از این راهکارها، موجبات نجات و سرافرازی خویش را فراهم سازند.
امیدوارم این مجموعه، مقبول درگاه الهی قرار گرفته و برای خوانندگان محترم، قابل استفاده باشد. ضمناً از هرگونه انتقاد و پیشنهاد سازنده مطالعه کنندگان این مجموعه، به گرمی استقبال می شود.
قم علی اکبر صمدی 15/2/1384
