ولادت و دوران شیرخوارگی:

«اَلَم یَجِدکَ یتیماً فآوی»(1)

تقریباً بین جامعه شیعه اتفاقی است که ولادت رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله وسلم و در طلوع صبح روز جمعه هفدهم ربیع الاول در سالی که اصحاب فیل برای خراب کردن کعبه معظمه حمله ور شدند واقع شده است. در هنگامه تولد آن بزرگوار حوادثی در آسمان و زمین رخ داد که حکایت از دگرگونی و تحوّل در کل جهان می کرد. کاخ باعظمت انوشیروان لرزید و چهارده کنگره آن فروریخت، آتشکده فارس که سالها شعله ور بود یکباره خاموش شد، دریاچه ساوه خشکید. و حوادثی مشابه اینها که همگی نشانگر عظمت و جلالت مولود و نوزاد مکه بود.

امام صادق علیه السلام در توصیف ولادت رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم می فرماید:

«اِنَّما سَمُّوا آلُ اللهِ لِاَنَّهُم فِی بَیتِ اللهِ الحَرام، وَ قالَت آمِنَهُ: اِنَّ ابنِی وَاللهِ سَقَطَ فَاتّقَی الاَرضَ بَیَدِهِ ثُمَّ رَأسَهُ اِلَی السَّماءِ فَنَظَرَ إلَیها ثُمَّ خَرَجَ مِنّی نُورٌ أضاءَ لَهُ کُلَّ شیئ، و سَمِعتُ فِی الضَّوءِ قائلاً یَقُولُ: اِنّکِ قَد وَلِدتَ سَیّدالنّاسِ فَسَمّیهِ مُحَمّداً وَأتی به عَبدُالمُطّلِبُ

لَیَنظُرَ إلَیهِ وَ قَد بَلَغَهُ ماقالَت اُمُّهُ، فَأخَذَهُ فَوَضَعَهُ فِی حِجرِهِ ثُمَّ قالَ الحَمدُلِلّهِ الَّذِی أعطانِی هَذَا الغُلامُ الطَّیبُ الأردانَ، قَد سادَ فِی المَهدِ عَلَی الغِلمانِ»(1)

ایشان را آل الله گفتند زیرا که در خانه خدا بودند و آمنه مادر گرامی پیامبر گفت بخدا سوگند همینکه پسرم بر زمین رسید دستها را روی زمین گذاشت و سر به سوی آسمان بلند کرد و در میان آن روشنائی صدائی را شنیدم که می گفت فرزندی را بدنیا آوردی که بهترین مردم است پس نام او را محمدصلی الله علیه و آله وسلم انتخاب کن و همینکه آن حضرت را نزد عبدالمطلب آوردند او را در دامن خود گذاشت و گفت: حمد و شکر خدای را که عنایت کرد به من این پسر خوشبو را که به همه اطفال سیادت و بزرگی دارد.

امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:

«لَمّا وُلِدَ رَسُولُ الله صَلّی الله عَلیهِ وَ آلِهِ ألِقَیتِ الأصنام فِی الکَعبَهِ عَلی وُجُوهِها، فَلَمّا أمسی سَمِعِ صَیحَهً مِنَ السَّماءِ: جاءَ الحَقُّ وَ زَهَقَ الباطِلُ اِنَّ الباطِلُ کانَ زَهُوقَاً».(2)

همینکه رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم متولد شد بتها که بر کعبه نصب شده بودند همه با صورت بر زمین افتادند و چون شب شد این ندا از آسمان طنین انداز گردید که «جاءَ الحَقُّ وَ زَهَقَ الباطِلُ اِنَّ الباطِلَ کانَ زَهُوقاً».(3)

حق آمد و باطل رفت زیرا که باطل رفتنی و نابود شدنی است. دوران شیرخوارگی آن حضرت به این صورت بود که از همان نخستین روزهای تولد بی شیر ماند و آمنه برای تغذیه فرزندش شیر نداشت، تصمیم گرفت که بانویی از محترمات و خانمهای پاکدامن جهت شیردادن رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم انتخاب کند و بنا بر نقل اکثر مورخین حلیمه سعدیه را که از زنان عفیف و اصیل بود برگزید. وقتی نامش را سؤال کرد، گفتند زنی از بنی سعد و حلیمه نام دارد. عبدالمطلب تبسم کرد و فرمود:

«بَخٍّ بَخٍّ خِصلَتان جَیّدَتان، سَعدٌ وَ حِلمٌ فیهِما عِزُّالدَّهرِ وَ عِزُّالاَبَد»

تبریک، تبریک، دو صفت نیکو سعادت و حلم که البته در این دو عزت و شوکت جاودانه خواهد بود. همینکه حلیمه حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلّم او را برای شیردان به قبیله خود برد، نعمت و برکت به او رو آورد. خانواده و قبیله او از فقر و فلاکت نجات یافتند و از همه مهمتر پستان خشکیده او که مدتها بی شیر بودند پر از شیر شد.

Share