«کأنّها کَوکَبٌ دُرِّی یُوقَدُ مِن شَجَرَهٍ مُبارَکَهٍ»(2)
آسمان گر ز گریبان قمر آورده برون++
از گریبان تو خورشید سرآورده برون
امیرالمؤمنین علیه السلام شکل و شمایل رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم را اینگونه بیان می فرماید:
«إنَّهُ صلی الله علیه و آله و سلّم: کانَ فَخِماً مُفَخَّماً، وَفِی العُیُونِ مُعظَّماً وَ فِی القُلُوبِ مُکرَّما، یتَلألَاهء وَجهُهُ تَلألُوهءِ القَمَرِ لَیلَهَ البَدرِ، أزهَرُ، مُنوِّرُاللَّونِ مشرِبا بَحُمرَهٍ»
رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم در چشم هر بیننده، بزرگ و موقر می نمود، در دلها جا گرفته و عزیز بود، صورتش مایل به سرخی بود. نه لاغراندام و نه بسیار فربه، صورتش سفید و نورانی، دیدگانش گشاده و سیاه، أبروانش سیاه و باریک و پیوسته بود. کف دستهای مبارکش مانند کف دست عطرفروشان معطر بود، کف دستش فراخ بود، استخوانهای قلمی و دست و پای بلندی داشت، هنگام رضا و خوشحالی چهره اش چون آینه درخشیدنی جالب داشت، و به آرامی و باوقار قدم برمی داشت، در حال راه رفتن پیش روی خود نگاه می کرد و در انجام کارهای نیک پیشقدم بود. هنگام راه رفتن مانند کسی که بر زمین سراشیب راه رود پاها را برمی داشت، وقتی تبسم می کرد، دندانهایش چون دانه های تگرگ نمایان می شد و بزودی سفیدی دندانها چون برقی سریع زیر لبها پنهان می شد.(1)
این که تو داری قیامت است نه قامت++
وین نه تبسم که معجزه است و کرامت
جابر بن عبدالله انصاری می گوید در رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم خصالی بود و از جمله آنکه: «لَم یَکُن فِی طریقٍ فَیَتبَعُهُ أحَدٌ اِلاّ عُرِفَ أنَّهُ قَد سَلکَهُ مِن عَرَقِهِ وَ ریح عَرقه»(2)
از راهی عبور نمی کرد، مگر اینکه کسانی که از آنجا می گذشتند از عطر عرق آن جناب متوجه می شدند که از آن محل گذشته است. علی بن محمد نوفلی می گوید خدمت امام رضا علیه السلام از صدا گفتگو شد آن حضرت فرمود: امام زین العابدین علیه السلام وقتی قرآن تلاوت می کرد، گاهی مردم از شنیدن صدای زیبای او بیهوش می شدند و اگر امام صدای خوش و زیبای خود را ظاهر کند مردم طاقت شنیدن آن را ندارند، راوی میگوید: از امام پرسیدم: مگر رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم تنها با مردم نماز نمی خواند؟ و صدای خود به تلاوت قرآن بلند نمی کرد؟ امام رضا در جواب فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم به اندازه طاقت مردم از حسن صدای خود ظاهر می ساخت.(1)
