فصل دوم: آیا مسلمانان هم گرفتار شرک در الوهیت شده اند؟
اشاره
1- تفسیر طبری، ج 1، ص 238.
بحث در این فصل درباره لُبِّ اشتباهی است که این فرقه در گرداب آن افتاده اند و این اشتباه مربوط به شرک در الوهیت (شرک در عبادت) است که صاحبان این نظریه مدّعی هستند در بین مسلمانان اتفاق افتاده است. البته تا قبل از قرن هشتم هجری کسی چنین ادّعایی نکرده و بذر این تفکر از افکار «ابن تیمیه» ریشه گرفته است.
آیاتی که درباره عبادت و ضرورت توحید در عبادت و جایز نبودن عبادت موجودات دیگر در کنار خداست، مکرر در قرآن کریم آمده است و از مسلَّمات و مُحکَمات قرآن به شمار می رود. خداوند متعال می فرماید:
وَ یَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ ما لا یَضُرُّهُمْ وَ لا یَنْفَعُهُمْ وَ یَقُولُونَ هؤُلاءِ شُفَعاؤُنا عِنْدَ اللَّهِ (یونس: 18)
به جای خدا، چیزهایی را می پرستند که نه به آنان زیان می رساند و نه به آنان سود می دهد و می گویند: اینها نزد خدا شفاعتگران ما هستند.
چنین بر می آید که این یک اصل در دعوت پیامبران بوده است؛ چنان که در سخن خدای تعالی آمده است:
وَ لَقَدْ بَعَثْنا فِی کُلِّ أُمَّةٍ رَسُولًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَ اجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ (نحل: 36)
و در حقیقت، در میان هر امتی، فرستاده ای برانگیختیم [تا بگوید:]
