( 11 ) گریه کنندگان عالم

آقا امام صادق (ع ) فرمود:

پنج نفر در دنیا خیلی زیاد گریه کردند ، که معروف و مشهور شدند به گریه کنندگان دنیا .

اوّل : حضرت آدم (ع ) . دوم : حضرت یعقوب (ع ) . سوم : حضرت یوسف (ع ) . چهارم : حضرت ام الائمّه فاطمه زهرا سلام اللّه علیها . پنجم : حضرت علی بن الحسین زین العابدین (علیه السلام ) .

امّا اوّل : حضرت آدم (ع ) وقتی که از بهشت بیرون آمد ، بقدری گریه کرد ، که بر روی صورتش دو شیار مانند نهر درست شد .

امّا دوم : حضرت یعقوب (ع ) وقتی که حضرت یوسف را گم کرد ، آنقدر گریه کرد که نابینا شد .

امّا سوّم : حضرت یوسف (ع ) است که بعد از مفارقت و جدایی

از پدر بقدری گریه کرد که اهل زندان از گریه او اذیّت و ناراحت شدند و به آن حضرت گفتند یا شب گریه کن و روز آرام باش ، یا روز گریه کن و شب ساکت باش .

امّا چهارم : حضرت فاطمه زهرا(علیهاالسلام ) است که بعد از مصیبتهای وارده و وفات و رحلت باباش پیغمبر(ص ) بقدری گریه کرد که مردم مدینه صدایشان درآمد و آمدند محضر مقدس آقا علی (ع ) شکایت کردند که یا علی ، به زهرا بگو: که صدای گریه ات همه ما را اذیت می کند .

بی بی هم به مقبره شهدای اُحد می رفت و آنچه می خواست گریه می کرد بعد به مدینه مشرف می شدند .

پنجم : آقا امام سجّاد (ع ) است که آب می دید ، غذا می دید بیاد باباش امام حسین (ع ) می افتاد . (71)

غمین مباش پسر عم ز آه و زاری من

که آه و زاری من نیست اختیاری من

بسوخت خرمن هستی من ز هجر پدر

خوشم که دیده من کرد آبیاری من

ز سر اشک می رسید از من مهجور

که اشک دیده بود جای آب جاری من

غم زمانه و سیل سرشک و ناله و آه

همیشه نیمه شبها نمود یاری من

دل شکسته و پهلو شکسته ، رخ نیلی

بجای تسلیت این بد بسوگواری من

ز تازیانه ببازو مراست بازوبند

ز امت پدر این بود یادگاری من

دلم ضعیف وملامتگرانم ازچپ وراست

به تیغ طعنه نمک پاش زخم کاری من

Share