محرومیت بزرگ و پیشگیرى از خطر
اى خداى بزرگ! تو را سپاس كه پس از شهادت یازده امام معصوم و خطرِ به انتها رسیدن سلسله دوازدهگانه امامان معصوم و هادیان حقیقى، دوازدهمین امام معصوم را زنده و غایب نگه داشتى تا هر كس همّت كرد، لااقل از راهنمایىهاى غیبى او محروم نماند.
از زمان امامرضا (علیه اسلام) به بعد خطر از دست دادن ائمه بیشتر وجود داشت، مثلًا امامهادى (علیه اسلام) گاهى از پشت پرده با مردم سخن مىگفتند، چون هم شرایط خفقان حاكم، اجازه ارتباط امام با مردم را نمىداد، هم امام مىخواستند مردم را براى ارتباط غیبى با امامشان آماده كنند. فلسفه غیبت صغرى هم همین است كه به تدریج مردم بفهمند در شرایطى كه در دنیا به وجود آمده، باید از دور و با واسطه- در غیبت صغرى و با وجود غیبى امام در- غیبت كبرى- ارتباط داشته باشند. بنابراین دوازدهمین امام با ارتباط غیبى خود، ما را هدایت مىكند و این موضوع در عین اینكه یك محرومیت بزرگ است كه ما نمىتوانیم به راحتى با حجّتخدا (علیه اسلام) ارتباط مستقیم داشته باشیم، از طرف دیگر هم یك لطف الهى است كه خداوند با غایب نمودن حجّت خود، او را از خطر از بین رفتن نجات داد و بشریت را به محرومیت كامل گرفتار ننمود.
مبانى معرفتى مهدویت، ص: 129
