بصیرت حقیقى
اى خداى بزرگ! چشم بصیر، دنیا را متاع قلیل مىبیند و زندگى را فرصتى براى امتحان، و بندگى را فلسفه به زمین آمدن انسان، و قیامت را منزل اصلى، و اینها یافت نمىشود مگر براى كسى كه چشم انسانى داشته باشد، و چشم انسانى با نظر و توجّه انسان كامل یعنى امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشريف) بر قلب آدمها ایجاد مىشود، و این است كه رسولت (صل الله علیه و الهی وسلم) در جملهاى پر رمز و راز فرمود:
«مَنْ ماتَ وَ لَمْ یعْرِفْ امامَ زَمانِهِ ماتَ میتَةَ الْجاهِلِیة»[1]
. یعنى مرگ بدون توجّه به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشريف) و شناخت او، مرگى است با روح و روان جاهلیت، شبیه مردم دوران جاهلیت عرب، پس خدایا! نظر امام زمانمان را از قلبهاى ما برمگردان تا دنیا و آخرت را درست ببینیم.
خداوند در نظام هستى یك امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشريف) قرار داده است و پیامبر خدا (صل الله علیه و الهی وسلم) هم از وجود او خبر داد و فرمود: مردم! باید آن امام زمان را بشناسید وگرنه انسانِ جهتدار نخواهید بود و گرفتار پرستش بت مىشوید و دیگر هیچ بصیرتى نخواهید داشت و به كلّى معنى زندگى را گم
مبانى معرفتى مهدویت، ص: 143
مىكنید، نه معنى بودنِ در دنیا را خواهید فهمید و نه معنى رفتن از این دنیا را.
قبلًا عرض شد، حكما روشن كردهاند كه هر چیزى كه مقول به تشكیك باشد، از سنخ وجود است و نه از سنخ ماهیت، و انسانیت شدّت و ضعف برمىدارد و مقول به تشكیك است، و لذا از سنخ وجود است، مثل علم و حیات كه تشكیكى است و شدّت و ضعف برمىدارد، و گفتیم هر چیز كه شدّت و ضعف برمىدارد، یك مادون دارد و یك مافوق، و موجود مادون، وجودش را از مافوق مىگیرد، پس انسانیت هم كه شدّت وضعف برمىدارد، یك مافوق دارد كه عین انسانیت یا انسان كامل است و بقیه هر چند بهره از انسانیت دارند، از انسان كامل مىگیرند و او داراى جمیع مراتب و مقامات انسانى به صورت تامّ و تمام است.
در مقایسه انسان كامل با انسانیت بقیه انسانها، مىتوان نور بىرنگ را با نور سبز مقایسه كرد؛ نورِ بىرنگ شدّت و ضعف برمىدارد، نور بىرنگ چه ضعیف باشد و چه شدید باشد جامع هفت نور است، در عین وحدتِ آن هفت نور در نور بىرنگ؛ ولى نور سبزچه شدید باشد و چه ضعیف- یكى از هفت نورى است كه در نور بىرنگ هست. ارتباط با امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشريف) هم در عین ارتباط ضعیف و شدید، ارتباط با وجود جامعى است كه همه كمالات انسانى را به صورت جامع دارد و مقامش مقام جامعیت اسماء الهى است، ولى حتّى ارتباط با ملائك، ارتباط با حقیقت جامع نیست، چون ملائكه (علیهم السلام) هر كدام حامل یكى از اسماء الهى هستند، مثل نور سبز است. پس هر كس هر قدر هم ریاضت بكشد، اگر حاصل
مبانى معرفتى مهدویت، ص: 144
این ریاضاتش ارتباط با ملائكه هم بشود، به مقام جامعیت انسانى دست نمىیابد و همه ابعاد انسانى او به ثمر نمىرسد.
[1] ( 1)-« مسند»، احمد حنبل، ج 4، ص 96.
