اولين نتيجه ازدواج اين است كه انسان، ديگر براى «خود» ش نيست. با ازدواج، يك هسته توحيدى تشكيل مى شود كه هر عضوى فانى در آن هسته است و هويت خود را در هويت هسته توحيدى خانواده مى جويد. «خانواده» به معناى حقيقى اش عين توحيد است، همان طور كه صفات الهى در ذات حضرت حق فانى است و كثرتِ صفات، او را از مقام وحدانى خارج نمى كند، يا همان طور كه انسانِ موحد با ظهور نور احدى از خود چيزى نمى بيند؛ توحيد خانواده نيز يعنى نفى فرديتِ فرد در جمع. انسان در مقابل حضرت ربّ العالمين خودى ندارد. استغراق در حاكميت حكم خدا را «توحيد» مى گويند، چون در آن حالت انسان از خود، فانى و به حق باقى مى شود. خانواده هم به عنوان يك واحد توحيدى، ابتدا فرديت فرد را در خود فانى مى كند، شخصيت جمعى مخصوص آن خانواده را در او احياء مى نمايد، نظير وحدت در عين كثرت و كثرت در عين وحدت.
با اين ديد ملاحظه مى فرماييد چقدر تشكيل خانواده براى هر زن و مردى مورد نياز است! در هسته ى توحيدى خانواده است كه خودخواهى انسان از بين مى رود؛ ديگر شما نمى توانى «خود فردى» ات باشى و اگر بخواهى بر منيت خود اصرار كنى واقعاً هم براى خودت زندگى را جهنم مى كنى و هم براى بقيه. اساساً هركس به اندازه اى در خانواده اش خوشبخت است كه توانسته باشد در مقابل هسته خانواده به نفى خودِ فردى دست يابد. دقت كنيد؛ عرض كردم براى خانواده، نه براى همسرش؛ براى اين كه همسر او هم بايد نفى خود كرده باشد. اگر فقط يكى از آن ها خود را نفى كرده باشد، هرگز به نتيجه مطلوب و متعالى نمى رسند.
يكى از مشكلاتى كه امروزه در بعضى از خانواده ها ديده مى شود اين است كه يكى خودش را براى ديگرى نفى مى كند. بعضاً مرد براى آن كه خودش را از دست گِله هاى همسرش راحت كند، مى رسد به اين كه «هرچه خانم بگويد» را عمل كند! اين آقا فكرنكرده است اتفاقاً با اين تصميم گيرى، همسرش را از بين برده است، چون او را به يك مَن بزرگ تر تبديل كرده و خودش را هم از بين برده است چون در دل هسته توحيدى خانواده منيت خود را نفى نكرده بلكه در منيت همسرش منيت خود را نفى كرده است. بايد آن ها هر دو به اين مرحله برسند كه در حكم جامعى كه خدا بر اين خانواده حاكم كرده است، خود را نفى كنند، يعنى نفى اميال فردى براى يك هدف بزرگ تر. عين كارى كه شما براى اسلام مى كنيد؛ مگر بنا نيست همه ى ما براى اسلام نفى بشويم؟! فرمودند كه پولتان را خرج سلامتى بدنتان كنيد و بدنتان را در خدمت اسلام قرار دهيد ولى وقتى پاى تهديدشدن اسلام وسط است، ديگر اين حرف ها نيست كه بايد مواظب سلامتى مان باشيم، مى گويند: بايد جسم و جان خود را نفى كنيد. چرا؟ براى اين كه پول اگر خرج سلامتى نشود، به چه دردى مى خورد؟! پول براى سلامتى است ولى سلامتى براى بندگى خدا و نفى منيت در حكم خداوند است، تا انسان به بقاى نور الهى باقى شود. حالا حساب كنيد اين «بودِ فردى» اگر با تجلى نور اسلام در انسان نفى شود، بقاى انسان بقاى متعالى مى گردد! درست مثلِ پولى است كه وقتى خرج سلامتى بشود، پول با بركتى شده است، خود آدم هم كه خرج اسلام بشود، تازه به دردبخور خواهد شد.
«خانواده» از نظر اسلام چنين محيطى است و دائم بايد به ايجاد چنين شرايطى فكر كرد.
وعده خداوند در آيه «جَعَلَ بَينَكُم مَوَدَّةً وَ رَحمَةً» كه مى گويد خداوند بين همسران دوستى و ايثار قرار داد، چنين شرايطى را مدّ نظر انسان قرار مى دهد. شرايطى كه خداوند طبق آيه فوق بين دو همسر ايجاد مى كند طورى است كه هر يك از آن ها دغدغه ى كمال ديگرى را دارد و به توحيدى شدن خانواده مى انديشند. در يك خانواده سالم، اگر آدم چشمش باز باشد و به اين امر دقت كند، مى بيند كه چه زن و چه مرد هركدام به نوبه خود شديداً براى استوانه خانواده دل مى سوزانند و ايثار مى كنند، سعى در نفى خودخواهى هاى خود دارند و هزاران تلاش از اين نمونه.
