چو كم خوردن طبيعت شد كسى را
چو سختى پيشش آيد سهل گيرد
وگر تن پرور است اندر فراخى
چو تنگى بيند از سختى بميرد[1]
***
اندرون از طعام خالى دار
تا در او نور معرفت بينى
تهى از حكمتى به علت آن
كه پرى از طعام تا بينى [2]
***
خوردن براى زيستن و فكر كردن است
تو معتقد كه زيستن از بهر خوردن است
به كم خوردن كسى را تب نگيرد
به پر خوردن به روزى صد بميرد[3]
***
فرشته خوى شود آدمى به كم خوردن
وگر خورد چو بهايم بيفتد او چو جماد[4]
***
نه چندان بخور كز دهانت برآيد
نه چندان كه از ضعف جانت برآيد[5]
------------------------------------------------
[1] گلستان سعدى
[2] يادداشتهاى استاد، ج 3، ص 394
[3] نظامى
[4] سعدى
[5] سعدى
