حضور طلبه در اماكن مختلف برای مردم كاملاً مشهود است؛ از این جهت، در بحث از زی طلبگی لازم است از آن یاد شود. با گذر از مباحث گذشته و كشف قواعد كلی عمل، رهنمود روشنی برای تصمیم گیری در این زمینه فراهم آمده است. این موضوع نیز تابع همان مقررات كلی است. اگر شركت در یك مجلس یا حضور در محیط خاصی موجب وهن او یا تنزل منزلت روحانیت گردد، او را متهم گرداند، یا از سطح متوسط جامعه فراتر بنماید، برای طلبه ـ جز به اقتضای ضرورت یا یك مصلحت اهم ـ جایز نیست.
حضور در برخی از محیط ها برای طلبه، سبك و نشان كودك مزاجی است و موجب وهن شخصیت روحانی و منزلت روحانیت می شود؛ مانند باغ وحش، سیرك، سینما و تئاتر، معركه های خیابانی، كنسرت موسیقی، پارك بازی و تفریح گاه كودكان، گیم نت، قهوه خانه، ساندویچی، برخی از مجالس جشن و شادی، و لهو و لعب، شب نشینی ها و جلسات وقت گیر (گعده).
حضور آشكار در مجالس خاصی نیز موجب اتهام طلبه می گردد، یا ممكن است معنای مشروعیت بخشی و تأیید داشته باشد؛ مانند عبادتگاه ادیان دیگر یا مجالس دراویش و فرق منحرف، میتینگ سیاسی برخی از گروه ها.
حضور در مجالس ویژه ای نیز، طلبه را از سطح متوسط جامعه فراتر می نماید و به طبقه اشراف ملحق ساخته یا لااقل به این الحاق و انتساب متهم می كند؛ مانند هتل های چند ستاره لوكس، سالن های تشریفات و تالارهای پذیرایی مجلل، مجالس پر زرق و برق و میهمانی های اشراف و اعیان، برخی از بازارهای خاص بالای شهر، بعضی رستوران ها.
از آن جا كه احكام، دایر مدار علل خود هستند، اگر فرض كنیم طلبه در یكی از این مكان ها به گونه ای حضور یابد كه اثر منفی و تالی فاسدی بر آن مترتب نباشد، در این صورت نمی توان اشكالی بر آن وارد دانست؛ مثلاً اگر روحانی جوان با یك اردوی دانش آموزی به دیدار از باغ وحش برود، یا كودك خردسال خود را برای تفریح به پارك ببرد، یا برای ارتباط صمیمی با جوانان در مركز بازی های رایانه ای حضور یابد، در نظر مردم موجه است و دلالت بر كودك مزاجی یا سبك سری نمی كند. یا دیدار از عبادتگاه سایر ادیان كه به صورت موزه درآمده و در معرض بازدید عمومی قرار دارد، دلالت بر تأیید آن و انتساب بدان ندارد.
هم چنین، حضور در برخی محیط ها علی رغم این كه دور از انتظار توده مردم است و عجیب می نماید، هیچ اشكالی ندارد، برای طلبه مفید و برای جامعه درس آموز است؛ مانند كوه، طبیعت، ورزشگاه، استخر و بازارهای عمومی.
