انسانى كه زندگى دنيا براى او هدف است و به آخرت ايمان ندارد، در زندگى احساس پوچى و بى هدفى مى كند؛ از همين رو ناكامى ها، سختى ها، مصيبت ها، ترس از مرگ و نابودى، نبود پناهگاه مطمئن، نگرانى از گذشته و فرصت هاى از دست رفته و وحشت از آينده، آرامش روحى و روانى اش را سلب مى كند. اين معضلى است كه امروزه توجه روان كاوان جهان را به خود جلب كرده است (330). در حالى كه انسان معتقد به آخرت، جهان آخرت را هدف و مقصد جاودانى و دنيا را گذرگاه و معبر و همه مظاهر آن را وسيله اى براى رسيدن به آن هدف مى داند و به همين سبب، ناكامى هاى دنيا او را ملول و افسرده نكرده، مشكلات و مصائب را به اميد اجر و پاداش اخروى تحمل مى كند و از مرگ - كه انتقال از نشئه اى به سرخوشى ديگر است - هراسى ندارد. چنين انسانى، با ايمانى كه به خدا و آخرت دارد از آرامش برخوردار است؛ يعنى نه ترس از آينده دارد و نه اندوهى از گذشته:
...من ءامن بالله و اليوم الاخر و عمل صلحاً فلا خوف عليهم و لا هم يحزنون (331) ؛ هر كس به خدا و روز بازپسين ايمان آورد و كار نيكو كند، پس نه بيمى برايشان است و نه اندوهگين خواهند شد.
...من ءامن بالله و اليوم الاخر و عمل صلحاً فلهم اجرهم عند ربهم و لا خوف عليهم و لا هم يحزنون (332) ؛ هر كس به خدا و روز بازپسين ايمان داشت و كار شايسته كرد، پس اجرشان را پيش پروردگارشان خواهند داشت، نه بيمى بر آنان است و نه اندوهناك خواهند شد.
در مقابل، منكران آخرت كه از راه راست منحرف اند: ان الذين لا يؤمنون بالاخرة عن الصراط لنكبون (333) راهى روشن در پيش رو ندارند و سرگشته و متحيرند:
ان الذين لا يؤمنون بالاخرة زينا لهم اعملهم فهم يعمهون (334) ؛ كسانى كه به آخرت ايمان ندارند، كردارهاى شان را در نظرشان بياراستيم (تا هم چنان) سرگشته بمانند.
--------------------------------------------------
330 - معاد از نظر روح و جسم، ج 1، ص 44.
331 - مائده، آيه 69.
332 - بقره، آيه 62.
333 - مؤمنون، آيه 74.
334 - نمل، آيه 4.
