صبر و شكيبائى
«صَبر» در لغت به معنای شکیبایی،[1] حفظ نفس از اضطراب و سکون و آرامش یافتن آن است.[2]
امام على عليه السلام: الصَّبرُ شَجاعَةٌ.
شكيبايى، شجاعت است.
منبع: میزان الحکمه، ج 6، ص145.
صبر حالتی است نفسانی که اگر به حدّ اعلای خود برسد انسان را از بی قراری و اضطراب و شکایت از قضای الهی در برابر حوادث باز می دارد و قدرت ایستادگی در مقابل نفس و خواسته های آن را پیدا می کند و بر انجام واجبات و طاعات پایدار خواهد ماند...
امام علی(علیه السلام):
لا یَتَحَقَّقُ الصَّبرُ إلاّ بمُقاساةِ ضِدِّ المَألُوفِ.
امام صادق(علیه السلام) : اگر مومن می دانست که پاداش مصائب و گرفتاری هایش چه اندازه است، آرزو میکرد با قیچی تکه تکه شود.[*]
اگر انسان بتواند در ابتلائات و مصائب، باور قلبی داشته باشد که آن بلا یا گرفتاری، بر وفق حکمت و به مصلحت اوست، دنیا و آخرت خود را آباد کرده است.
حضرت علی بن موسی الرضا (علیهما السلام)، روز پنجشنبه، یازدهم ذی قعده، سال 148 هجری ـ شانزده روز پس از شهادت جد بزرگوارش امام صادق (علیه السلام) ـ در مدینه چشم به جهان گشود. نام مبارکش را «علی» گذاشتند. کنیه اش «ابوالحسن» و القابش، رضا...