شیخ فریدالدین محمد بن ابراهیم عطار نیشابوری از بزرگان عُرفا و مشاهیر مشایخ صوفیه و شعرا، در سال 513 هجری قمری در نیشابور به دنیا آمد. وی در ابتدا شغل عطاری داشت و صاحب ثروت شده بود. بعدها بر اثر حادثه ای، قدم به دایره ی سیر و سلوك گذاشت و تا آخر عمر در این وادی پَر گشود. عطار، به حقّ، از شاعران بزرگ مُتِصّوفه بود كه كلام ساده و گیرنده ی او با عشق و شوقی سوزان همراه است. زبان نرم و گفتار دل انگیزش كه از دلی سوخته و عاشق و شیدا برمی آید، حقایق عرفانی رابه نَحوی خاص در دلها جایگزین می سازد. عطار از تمثیلات گوناگون و بیان حكایت های مختلف در هنگام طرح یك موضوع عرفانی استفاده می كند تا مقاصد مُعتكِفان خانقاه ها و نكات عرفانی را برای مردم عادی، بیشتر و بهتر روشن و آشكار سازد. عطار به داشتن آثار متعدد در میان شاعران متصوف ممتاز است. در آثار نظمی و نثری عطار، نكات دقیقی درباره ی توحید و معارف الهی یافت می شود. تالیفات او را تا یكصد و چهارده و بیشتر وده ها هزار بیت شعر، گفته اند. اِخوانُ الصَّفا، اسرار نامه، الهی نامه، بلبل نامه، پند نامه، دیوان اشعار، مَنطِقُ الطّیر، تَذكرةُالاولیاء و جواهر نامه از آن جمله اند. عطار به سال 627 یا 628 هجری در فتنه ی مغول در سن 114 سالگی وفات یافت و بعضی او را مقتول می دانند. آرامگاه عطار نیشابوری درنزدیكی شهر نیشابور در استان خراسان واقع است و محفلِ دوستداران زبان و ادب فارسی می باشد.
مطالب مرتبط
