بنا به روایتی حضرت امام محمدباقر(ع) در اول رجب سال 57 ق در مدینه به دنیا آمد. آن حضرت را باقر لقب دادند كه به معنای شكافنده ی علوم است، زیرا آن بزرگوار مشكلات و پیچیدگی های علمی عصرِ خود را با دقت و ظرافتِ خاصی تجزیه و تحلیل می كرد. در دوران امامت آن حضرت، از سال 96 ق كه مقارن با سال های پایانی حكومت جور بنی امیه و ضعف آن بود، فرصتی فراهم شد تا آن بزرگوار به تقویت بنیان های فكری و فرهنگی مسلمانان بپردازد. در این زمان و همچنین در دوران امامت فرزندش امام جعفر صادق(ع) بسیاری از علوم شكوفا شد و شاگردان آن دو بزرگوار، برخی از علوم را گسترش داده، علوم جدیدی را نیز ابداع كردند. امام محمدباقر(ع) بر اثر سلطه ی حكومتِ طاغوت، از نظر سیاسی مُنزوی بود و اعتراضات او به صورت یك نهضت سیاسی همه جانبه به سرنگونی رژیم بنی امیه نیانجامید. ایشان كه دریافته بود فرهنگ تشیع در انزوا قرار گرفته و زیر چكمه ی جلاّدان اُموی، بی رَمَق مانده است، دست به یك انقلاب وسیع فرهنگی زد و با تشكیل حوزه ی علمیه و تربیت شاگردان برجسته، فقه آل محمد(ص) و خط فكری تشیع را آشكار ساخت. پس از آن حضرت(ع) فرزند برومندشان، حضرت امام جعفر صادق(ع)، با تشكیل حوزه ی علمیه با چهار هزار نفر شاگرد، آن حركت و نهضت فرهنگی را غنای بیشتری بخشید.
مطالب مرتبط
