استاد سیدرضا حسینی مُلَقَّب به سعدی زمان در سال 1289 ش در آذربایجان به دنیا آمد و پس از تكمیل تحصیلات مقدماتی و كسب علم در محضر استادان زمان، در شمار فضلای سرشناس قرار گرفت. وی علاوه بر تبحر در ادبیات فارسی و تركی و عربی، به تحصیل علوم متداول، توجه عمیق نشان داد و توانست در كلام، منطق، تاریخ، حدیث، فقه، تفسیر قرآن و حقوق و عرفان، اطلاعات وسیعی به دست آورد. سیدرضا از ابتدای تحصیل، قریحه شاعریش شكوفا شد و از چهارده سالگی زبان به شعر گشود. هنوز جوان بود كه نامش بر زبان ها افتاد و به جهت خلوص نیت و دلبستگی شدیدی كه به خاندان عصمت و طهارت داشت، قریحه و قلمش را در زمینه نشر فضایل و مناقب و مراثی آن بزرگواران به كارگرفت. وی در آن زمان با انتشار مجموعه شعری اش در این زمینه، تحسین و تمجید علما و استادان نامدار شعر و ادب را برانگیخت و شهرتش آذربایجان را فرا گرفت. استاد حسینی یكی از درخشان ترین چهره های ادبیاتِ مرثیه تركی آذری است و با ظهور وی در این عرصه، تحولی چشمگیر در روند عادی نوحه سرایی و مدیحه پردازی زبانِ اسلامی پدید آمد. استاد حسینی سرگذشت و مصائب خاندان بزرگوار رسالت و ولایت را از مآخذ معتبر اسلامی، اعم از شیعه و سنّی استخراج می كرد و آنها را با زبانی شاعرانه و آمیزه ای از حماسه و عاطفه بیان می نمود و اشعاری گیرا و دلنشین می سرود. وی سعی داشت با استفاده از منابع معتبر، مرثیه های رسا و دور از آمیختگی به تحریف و خرافات به وجود آوَرَد كه تلاش او باعث ایجاد جریانی اصلاح گرا در عرصه ادبیات و شعر مذهبی آذربایجان گردید. از این شاعر متعهد، آثار ادبی متعددی بر جای مانده كه لمعات حسینی، نجوم درخشان، بهار بی خزان و آثار الحسینی در 2 جلد از آن جمله اند. استاد سید رضا حسینی به وارستگی زیست تا آن كه در تیرماه 1365 ش در 76 سالگی درگذشت و در حرم حضرت عبدالعظیم دفن شد.
مطالب مرتبط
