برگزاری جلسه مشترك شورای فرماندهی انقلاب عراق به ریاست صدام در 30 تیرماه 1367 نشان می داد كه دولت عراق درصدد اقدام مهمی است كه نشانه های آن با آغاز پیشروی نیروهای ارتش عراق به خاك ایران آشكار شد. هدف این پیشبرد و تهاجم، آزاد كردن باقی مانده سرزمین های عراق، انهدام نیروهای ایران و به اسارت درآوردن تعداد بیشتری از نیروهای ایرانی برای ایجاد برابری با تعداد اسرای عراقی اعلام شد. بدین ترتیب، تنها سه روز پس از پذیرفتن قطعنامه 598 از سوی ایران، عراقی ها در روز 31 تیرماه 1367 در شرایطی كه وزیر خارجه وقت ایران در حال مذاكره با دبیر كل سازمان ملل بود، تهاجم خود را از دو محور كوشك و شلمچه در منطقه جنوب آغاز كردند و در سی كیلومتری شمالی خرمشهر مستقر شدند. در این میان پیام امام به سپاه باعث گسیل نیروهای بسیجی به جبهه ها گردید كه با كمترین امكانات در برابر یورش دشمن مقاومت كردندو طی چند روز درگیری با انهدام سنگینی كه به قوای عراقی تحمیل شد، آنان را مجبور به عقب نشینی نمودند. این تهاجم وحشیانه رژیم بعث عراق در حالی صورت می گرفت كه با ادعاهای دروغین صلح طلبی در طول جنگ، مظلوم نمایی می كردند و ایران را متجاوز می خوانند. این حركت عراق علاوه بر اینكه ناتوانی آنان را در برابر قوت اعتقاد و باور سپاه اسلام نمایان كرد، باعث رسوایی آنان در میان افكار عمومی گردید.
مطالب مرتبط
