علامه شیخ محمدباقر الفت اصفهانی در حدود سال 1261 ش (1301 ق) در خاندان علم و تقوا در اصفهان به دنیا آمد. وی فرزند شیخ محمدتقی نجفی معروف به آقا نجفی اصفهانی، روحانی معروف اصفهانی در عصر قاجار بود. وی در ابتدا در زادگاه خود به كسب علوم اسلامی همت گماشت و در جوانی راهی حوزه علمیه نجف گردید. شیخ محمدباقر در نجف از محضر استادان ناموری همچون میرزای بزرگ شیرازی، آقا ضیاء الدین عراقی، شیخ باقر اصطهباناتی، آخوند خراسانی و شیخ الشریعه اصفهانی استفاده های شایانی برد و در انواع معارف اسلامی از قبیل فقه، اصول، فلسفه، حدیث، عرفان و ادب استادی یافت. وی پس از دریافت اجتهاد، در علم تاریخ از سرآمدان عهد خویش گردید و علاوه بر فراگیری ریاضیات قدیم و جدید، در فلسفه، علوم اجتماعی، رجال و فرقه شناسی و به ویژه فلسفه تاریخ مهارتی تام پیدا كرد. علامه الفت به زبان و ادب فرانسه تسلط كامل داشت و متون مشكل و كتاب های علمی آن زبان را به آسانی به فارسی ترجمه می كرد. علامه الفت اصفهانی در اوایل جنبش آزادی خواهی به جمع مشروطه خواهان پیوست ولی با بروز نشانه های انحراف و بی صداقتی متولیان امور، با استقرار مشروطه، خود را كنار كشید. با این حال بعدها از طرف اهالی اصفهان به نمایندگی مجلس شورای ملی انتخاب شد. ایشان دو دوره در مجلس حضور داشت و پس از مدتی كه عهده دار مستشاری دیوان عالی كشور بود، از امور دولتی كناره گیری كرد. الفت اصفهانی علی رغم دارا بودن مقام رفیع علمی و استعداد و حافظه ای شگرف، مردی فروتن و وارسته بود و خانه او در اصفهان مجمع فضلای شهر بوده است. از این دانشمند گرانمایه آثار متعددی بر جای مانده كه ابواب الرُّوضات، پرورش استقلال، سفرنامه در 2 جلد و مجمع الاجازات در 2 جلد از آن جمله اند. علامه الفت اصفهانی سرانجام در 14 مرداد 1343 ش برابر با 26 ربیع الاول 1384 ق در 82 سالگی جان به جان آفرین تسلیم كرد و در بقعه پدرش در نزدیكی امامزاده احمد بن علی اصفهان به خاك سپرده شد.
