مبنا و چگونگى رؤيت امام (علیه السلام)
انسان با رياضت كشيدن لايق رؤيت مىشود. روحش بالا و بالاتر مىرود و مىتواند حضرت را رؤيت كند، البته اين بدين معنا نيست كه هركس مدعى رؤيت حضرت شد مورد تأييد باشد و ما از نقش خيالات اين افراد غافل باشيم. ولى چنانچه بهواقع رؤيت آن حضرت واقع شد اين رؤيت ناگهان تبديل به غيبت حضرت مىگردد. سؤالى كه مطرح مىشود اين است كه امام در آن حالت كه يكمرتبه غايب شدند كجا رفتند؟ آيا پشت سنگ و ديوارى مخفى شدند؟ جواب اين است كه خير! امام هيچجا مخفى نشدند، بلكه همانطور كه از افق جان آن فرد ظهور كردند، از همان افق غايب شدند، حضرت از درون آن فرد طلوع كردند و آن فرد با چشم باطن حضرت را ديد و با گوش باطن، صداى حضرت را شنيد و از
مبانى معرفتى مهدويت، ص: 32
همان افق هم غايب شدند. البته امام، هرجا اراده كنند، ظاهر مىشوند. در خبر داريم كه اميرالمؤمنين (علیه السلام) در يك شب در چهل جا حاضر و ظاهر بودند، البته مىتوانند اگر بخواهند در يك ميليارد جا ظاهر شوند چراكه مقام امام طورى است كه توجّه و ظهور در هر يك از اين مكانها، مانع توجّه و ظهور در مكان ديگر نمىباشد؛ زيرا ايشان را كارى از كار ديگر باز نمىدارد و همهچيز در قبضه ايشان است. مثلًا وقتى شما به حرفهاى كسى گوش مىدهيد، در عينحال او را مىبينيد و صدايش را مىشنويد و به حرفهايش هم فكر مىكنيد؛ چون شما وجود مجرّد و فوق عالم مادّه هستيد، ديدنتان مانع شنيدن و فكر كردنتان نيست. شما شنوا و بينا هستيد، امّا ذات شما شنوايى و بينايى نيست، چون در عين اينكه خودتان تماماً مىبينيد و فكر هم مىكنيد، «منِ» شما در تنتان حضور «كامل» و «تمام» دارد و عرض شد مَثَل امام در هستى، مَثَل منِ شما در تنِ شماست؛ پس امام (علیه السلام) از همه موجودات در عالم حاضرتر است در عين اينكه خودش در جاى خودش مىباشد. و چنانچه عرض شد، وجود امام حتّى از ملائكه هم برتر و حاضرتر است.
( 1)- براى بررسى موضوع حضور كامل و تمام به نكتههاى 6 و 7 كتاب« دهنكته از معرفتنفس» رجوع بفرماييد.
