انذار و تبشیر

 «و ما ارسلناك الاّ مبشراً و نذیراً»[1]
 «و ما تو را نفرستادیم مگر بعنوان بشارت دهنده و ترساننده.»
پيام‏ها:
1- سلامت قرآن تضمين شده است. هم خداوند قرآن را به حقّ نازل كرد، هم وحى الهى به سلامت به مقصد رسيد و شياطين نتوانستند آسيبى به آن رسانند. «بِالْحَقِّ أَنْزَلْناهُ وَ بِالْحَقِّ نَزَلَ»
2- محور كار پيامبران، بشارت و انذار است و حقِّ كاستن و افزودن بر وحى را ندارند. «مُبَشِّراً وَ نَذِيراً»
3- مسئوليّت پذيرش يا نپذيرفتن مردم با پيامبر نيست و كسى حقّ تحميل عقيده بر ديگران را ندارد. «ما أَرْسَلْناكَ إِلَّا مُبَشِّراً وَ نَذِيراً»
​4- بشارت و انذار در كنار هم مؤثّر است. «مُبَشِّراً وَ نَذِيراً»

منبع: 
1. محسن قرائتی، تفسير نور(۱۰جلدى)، ناشر: مركز فرهنگى درسهايى از قرآن‏،تهران‏۱۳۸۹ش، چاپ چهارم، ج ۷، ص: ۳۷۵۴.
2. محسن قرائتی، قرآن و تبليغ، ناشر: مركز فرهنگى درسهايى از قرآن‏، تهران۱۳۸۹، چاپ: هشتم‏، ص: ۲۵.
-------------------------------------
پی نوشت:
[1]. اسراء/105.