آیت اللَّه سیدرضا بهاءالدینی در 9 فروردین 1287 ش برابر با عید غدیر 1327 ق در قم به دنیا آمد. وی از 19 سالگی در حوزه درس آیت اللَّه شیخ عبدالكریم حائری یزدی شركت جست و مورد لطف استاد قرار گرفت. آیت اللَّه بهاءالدینی پس از رحلت استاد، در درس حضرات آیات: سیدصدرالدین صدر، سید محمد حجت كوه كمره ای، سید محمد تقی خوانساری و سید حسین بروجردی حاضر شد و در 25 سالگی اجازه اجتهاد گرفت. ایشان همزمان با پشت سر گذاردن دروس سطح و ورود به درس خارج، خود تدریس سطوح را آغاز كرد و پس از كسب مدارج بالاتر، حلقه درس خارج خود را تشكیل داد. ایشان از آن پس به مدت بیش از پنجاه سال، به تدریس و تربیت طلاب در حوزه علمیه قم مشغول شد و تنها در اواخر عمر به دلیل كسالت و بیماری، از آن باز ماند. آیت اللَّه بهاءالدینی، از نمونه های روحانیان زاهد و عامل بود؛ به نماز شب و رعایت جزئیات مسائل اخلاقی پایبندی بسیار داشت و از علاقمندان عالمان آزاده به شمار می رفت. ایشان شیفته كسانی همچون آیت اللَّه سیدحسن مدرس بود و حتی با حالت بیماری نیز زیارت قبر او در كاشمر را از یاد نمی برد. این عارف سترگ، در تحمل مصائب و سختی ها صبور بود و به خواندن قرآن و ادعیه شوق فراوان داشت. به دفاع از حریم ایران اسلامی اهمیت فوق العاده می داد و به همین خاطر، علی رغم كهولت سن و رنج بیماری، چندین بار در زمان جنگ در جبهه ها حضور یافت و با نفس رحمانی خود، روحیه بخش رزمندگان اسلام گردید. همچنین كتاب های سلوك معنوی و نردبان آسمان از جمله آثار ایشان می باشند. در اواخر عمر معظم له، سمیناری برای بزرگداشت شخصیت عرفانی، اخلاقی و علمی آیت اللَّه سیدرضا بهاءالدینی برپا شد و در آن، از این عالم بزرگ تجلیل به عمل آمد. سرانجام این فقیه عارف پس از 89 سال زندگی زاهدانه، در بیست و هفتم تیرماه 1376ش برابر با دوازدهم ربیع الاول 1418ق در قم درگذشت و در مسجد بالاسر حضرت معصومه(س) به خاك سپرده شد.
مطالب مرتبط
