وقتی سالک از حیات دنیایی منقطع شد و چشم بر حیات برزخی گشود، آثار حیات برزخی در حواس او ظاهر می شود، چنان که آرام آرام بر دایره ی دیدنی های او افزوده می شود و آن چه را پیش از این نمی دید می بیند که در اصطلاح ارباب سلوک به این مرحله، « کشف إبصاری »
می گویند .
این کشف، تنها درباره دیدنی ها نیست، بلکه این نور در همه حواس پدید می آید و برای سالک ، کشف سمعی و ذوقی نیز رخ می دهد، چنان که شنیدنی هایی را می شنود که پیش از این نمی شنید و طعم هایی ملکوتی را می چشد که پیش از این نمی چشید؛ حتّی ادراک شامّه ی او نیز گسترده می شود .
البته باید توجّه داشت که مقصد سالک، رسیدن به این ادراک ها نیست، بلکه آرزوی او تنها دیدار وجه حق تعالی و فنای در اوست. اگر چه چنین اموری نیز در بین راه برای او پدید می آید ، ولی نباید به آن ها توجّه کرده و دل خوش کند، زیرا اگر به همین مراتب دل خوش کند ، از حرکت به سوی حق متوقف خواهد شد .
سالکی که چشم دل او باز شده و ادراکات بالاتری به دست آورده است، اگر به نظام های بالاتر ، موجودات نوری، بهشت ها و .... مشغول شود، در حجاب های نوری توقّف کرده است، پس باید بلند همّت باشد تا هر مظهر یا نظامی که با آن روبه رو می شود، او را از حرکت به سوی مقصد باز ندارد .
منبع : کیمیای وصال؛ مقدّمات؛ صفحه 33 "
آیت اله محمد شجاعی ره
