برادری و اخوت، بستر و مقدمۀ مطالبه گری و امر به معروف و نهی از منکر است / تمثیلات آیت الله حائری شیرازی

برادری و اخوت، بستر و مقدمۀ مطالبه گری و امر به معروف و نهی از منکر است / تمثیلات آیت الله حائری شیرازی

سوال:

در امر به معروف شما فرمودید اگر شما با زبان دل صحبت بکنید، آن مؤثر می‌شود، ما بعضی از فتاوا را داریم که با توجه به کلمه امر، آنجا می‌گویند که شما باید آمرانه صحبت کنید.

 پاسخ آیت‌الله حائری شیرازی:

خداوند تبارک و تعالی می‌گوید: «الْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْضٍ ۚ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ». می‌گویند اول برادریت را ثابت کن، بعد ادعای میراث کن. اینجا هم اول «بعضهم اولیاء بعض»ت را جا بینداز تا او بداند که تو دوستش هستی، او بداند آمده‌ای نجاتش بدهی، او بداند نیامده‌ای سوارش بشوی؛ بعد امر به معروف و نهی از منکر کن.

دیگران هم همین کار را می‌کنند که بچه‌های ما را گمراه می‌کنند.آنها چه جوری می‌کنند؟! آنها از راهش وارد می‌شوند. آنها با تواضع می‌آیند، خاکی می‌شوند. امام وقتی به ما امر به معروف می‌کرد، از موضع استعلا بهمان می‌گفت؟! مگر به ما نگفت من دست شما را می‌بوسم؟ می‌خواست امر به معروف کند که مردم امشب بروند به پشت بام‌ها و الله اکبر بگویند. مگر امر به معروف نیست؟! می خواست وحدت را درست کند. چه جوری گفت؟ گفت من پای کسانی را که امشب به پشت بام‌ها بروند می‌بوسم. در جریان آقای شریعتمداری و اختلافی که بین تبریز و قم می‌خواست واقع شود، امام به دست اکتفا نکرد، اینجا من دیدم گفت من پای آنهایی که به پشت بام بروند و تکبیر بگویند را می‌بوسم. وقتی آنها آمدند در عمل، آن وقت دقت این سخنان روشن می‌شود؛

اینکه امام می گوید متأسفانه روحانیت ما تجریدی است، دقیقا یعنی همین. وقتی آنها آمدند در عمل و خواستند امر به معروف بکنند آن وقت معلوم می شود.
بنده خدایی گفته بود: وقتی می‌خواهید دور کعبه بچرخید، باید دقیقاً شانه‌هایتان به کعبه عمود باشد. این حاجی آمده بود گفته بود خودش بیاید ببینم چطور شانه‌اش را دقیقاً عمود می‌گیرد که به من می‌گوید این طوری باش؟! یعنی الان کعبه است، این دیوار است، می‌گوید باید شانه‌ات عمودی باشد. حاجی گفت وقت طواف، جمعیت آنجا من را بلند می‌کنند آنجا می‌گذارندم زمین. تجریدی یعنی همین، نگاه کن ببین چطور می‌شود و امکان دارد.

شما وقتی با پیغمبر صحبت می‌کنی، دستور می‌دهی یا درخواست می‌کنی؟ [با اینکه ما در برابر پیغمبر، درخواست می کنیم نه اینکه دستور بدهیم] اما قرآن می‌گوید: «الا من امر بصدقة»؟ می‌گوید ای پیغمبر؛ نجوایی که اینها می‌کنند، خیری درش نیست مگر کسی بیاید بگوید آقا به فلانی کمکی بکن که بیچاره است. می‌خواهد بگوید «به تو می‌گوید بکن»، می‌گوید «امر بکند به تو که بکنی»! مگر با پیغمبر می شود با استعلا حرف بزنی؟! مگر نمی‌گوید «لَا تَرْفَعُوا أَصْوَاتَكُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِيِّ» وقتی با هم دارید صحبت می‌کنید «كَجَهْرِ بَعْضِكُمْ لِبَعْضٍ» نکنید.
پس وقتی می‌گوید «الا من امر بصدقة»، منظور از «امر»، تذکر و یادآوری است.