ضابطه‌مندی در ویرایش - عبدالرحیم موگِهی (شمیم)
شماری از ویراستاران برای شیوۀ ویرایشی‌شان دلیل ندارند و طبق ضابطۀ خاصی ویراستاری نمی‌کنند. برای مثال، چنان چه از آنان پرسیده شود که چرا نشانۀ «هاء جمع» را به کلمۀ پیش از خود، متصل می‌کنید یا نمی‌کنید، نه برای آن دلیل دارند، نه برای این.
یا اگر از آنان سؤال شود که چرا سه واژۀ مرکّب «گفت‌وگو»، «جست‌وجو» و «شست‌وشو» را بدون حرف «واو» و به شکل «گفتگو»، «جستجو» و «شستشو» می‌نویسید، ولی سه واژۀ مرکّب «ساخت‌وساز»، «پخت‌وپز» و «دوخت‌ودوز» را با «واو» می‌نویسید و به شکل «ساختُساز»، «پختُپز» و «دوختُدوز» و بدون «واو» نمی‌نویسید، پاسخی مستدل و ضابطه‌مند ندارند؛ در حالی که هیچ تفاوتی میان این شش مثال وجود ندارد و همه از نظر دستوری، ترکیبی عطفی از بُن ماضی و بُن مضارعِ یک ریشه از فعل هستند.
با توجه به آن چه گفته شد، اگر هر یک از ویراستاران، برای شیوۀ ویرایشی خود، دلیل و ضابطه داشته باشند، می‌توانند از طریق گفت‌وگو دربارۀ دلیل‌ها و ضابطه‌ها به توافق‌هایی دست یابند و از اختلاف نظرها و سلیقه‌ها در ویرایش بکاهند.
