ژان دولابْرویر، نویسنده فرانسوی در 15 اوت 1645م در یكی از خانواده های متوسط پاریس به دنیا آمد. وی پس از پایان تحصیلات خود در رشته حقوق، به وكالت دعاوی پرداخت اما پس از چندی این كار را رها كرد و پس از به دست گرفتن یك شغل دولتی، به تدریس خصوصی به فرزند یك اشراف زاده مشغول شد. لابْرویر از آن پس به تفكر و تعمق پرداخت و با مطالعه بر روی روحیات مردم، از مشاهدات خود درباره خصوصیت های اخلاقی و عادات افراد برای نوشتن الهام گرفت. لابرویر در سال 1688م پس از ترجمه كتابی از یونان باستان، خود نیز درباره آداب و رسوم و اخلاق مردم قرنِ خود چیزهایى بر آن افزود و دست نوشته های كتاب را با عنوان سجایای بشر به ناشر سپرد. ناشر در كمال ناامیدی، كتاب را منتشر كرد، اما به محض آنكه در معرض فروش گذارد، چنان مورد استقبال قرار گرفت كه در همان سال به چاپ دوم و سوم انجامید. كتاب سجایای بشری در طی هشت سال بعد، هشت بار به چاپ رسید و لابْرویر در هر تجدید چاپ، مطالب تازه ای بر آن افزود چنان كه در این مدت، حجم كتاب سه برابر شد. كتاب سجایای بشری به ظاهر ترجمه ای بود از نویسنده ای یونانی در عهد باستان كه گروه های مختلف بشری را تصویر كرده بود، اما قسمت هایى كه لابرویر از آداب و رسوم عصر خویش بر آن افزود، دوست داران بیشتری یافت. لابرویر كه طرفدار نویسندگان قدیم و مخالف نویسندگان عصر جدید بود، در آغاز گمان می بُرد كه همه چیز به وسیله قدما گفته شده و در بشر، چیز تازه ای به وجود نیامده است، اما از مطالعه آثار نویسندگان معاصر خود در ساختن امثال و حكمِ كتاب خویش مایه گرفت. به ویژه آنكه كتاب را از نظر تصویر چهره های تازه و عجیب، غنای بسیار بخشید، چنانكه خوانندگان می توانستند در ورای این چهره ها، بعضی از شخصیت های معاصر را بشناسند. كتاب سجایای بشری از جنبه انتقادی و هجو نیز قابل توجه است و لابرویر نه تنها معایب خود را مورد توجه قرار می دهد، بلكه نقایص جامعه فساد یافته را نیز پیش چشم می گذارد و به شیوه ای تند و گاه بی رحمانه، از آداب و رسوم جامعه انتقاد می كند. این فساد، از نظر لابرویر از تباهی قرون پدید نیامده، بلكه ریشه ای اساسی دارد كه داروی آن را تنها در مذهب می توان جست. بدین طریق، انتقاد لابرویر بیشتر از روحی عصیانگر سرچشمه می گیرد. عنصر اصلی كتاب را دو چیز تشكیل می دهد: ترسیم خصائص گروه هایى از افراد بشر و تصویر جامعه با تعصب ها، حماقت ها، بیدادگری ها و حتی انتقاد از دربار و بزرگان در كنار وفاداری به شاه و مقامات روحانی دین. لابرویر در اواخر زندگی، كتاب بحث هایى درباره اصول تسلیم و ترك نفس را نگاشت و در سال 1693م به عضویت آكادمی فرانسه درآمد. آثار لابرویر شاه كاری است از نثر فرانسه. جمله های موجز، كلام فشرده كه با ظرافت و استادی ستایش انگیز در عبارت ها جای داده شده، زبانی كه با لطافتی كم نظیر، مفاهیم را بیان كرده، همه سبب شده است كه نثر لابرویر از كهنگی در امان مانَد و او خود از استادان مسلم ادبیات فرانسه به شمار آید. ژان دو لابرویر سرانجام در یازدهم مه 1696م در 51 سالگی درگذشت.
