پس از استعفای دولت موقت به ریاست مهندس بازرگان به دلیل تسخیر لانه جاسوسی آمریكا توسط دانشجویان پیرو خط امام در تهران، اولین انتخابات ریاست جمهوری برگزار گردید و ابوالحسن بنی صدر توانست با تزویر و عوام فریبی و نشان دادن خود به عنوان پیرو انقلاب و امام به این مقام دست یابد. بر سر انتخاب نخست وزیر و مسؤول انتخاب كابینه تا مدت ها بحث و اختلاف وجود داشت تا این كه با نظر مثبت حضرت امام و رأی اعتماد مجلس شورای اسلامی، شهید رجایی به نخست وزیری رسید و مأمور تشكیل كابینه گردید. وزرای كابینه پس از اخذ رأی اعتماد از مجلس، به عنوان اولین دولت مكتبی، كار خود را در نظام اسلامی آغاز كردند. بنی صدر در برابر این انتخاب، در ابتدا بنای مخالفت گذاشت ولی وقتی احساس كرد در مقابل مجلس كاری از پیش نخواهد بُرد، به ناچار با این انتخاب موافقت نمود. اما در هر فرصت ممكن، از تضعیف شخصیت شهید رجایی در افكار عمومی خودداری نمی كرد. در برابر جسارت ها و اهانت های بنی صدر به عنوان رئیس جمهور، شهید رجایی با توجه به حساسیت جوّ موجود، تمامی این تلخی ها و اهانت ها را در كمال صبر و بردباری و متانت تحمل نمود و در مواقع لزوم، با ارایه استدلال های محكم و منطقی، به ایرادات مكرر بنی صدر پاسخ می داد. در نهایت، كارشكنی های بنی صدر و اختلاف آفرینی های او، كار را به جایی رسانید كه به بنابه توصیه امام، مجلس شورای اسلامی مسأله عدم كفایت سیاسی او را به بحث گذاشت و با رأی مثبت به آن، بنی صدر از ریاست جمهوری عزل گردید. پس از آن، انتخابات دوره دوم ریاست جمهوری برگزار شد كه به انتخاب شهید محمدعلی رجایی به این مقام انجامید.
مطالب مرتبط
