آیت الله سیدمحمود شاهرودی در حدود سال 1362 ق (1301 ش) در روستایی از توابع شاهرود ولادت یافت. در ابتدا تحت تربیت پدرش سیدعلی بود تا آنکه به خراسان رفت و سپس در 27 سالگی به نجف اشرف عزیمت نمود. آیت الله شاهرودی در نجف از درس های خارج اصول آیات عظام آخوند خراسانی، آقا ضیاءالدین عراقی و سیدابوالحسن اصفهانی بهره برد و به مرتبه اجتهاد نائل آمد. این فقیه بزرگوار سپس به تدریس روی آورد و در حدود 50 سال، خارج فقه و اصول را برای طلاب و فضلای نجف اشرف تدریس نمود. پس از وفات آیت الله ابوالحسن اصفهانی جمع کثیری از مردم، مقلد آیت الله شاهرودی شدند. اما پس از رحلت حضرات آیات بروجردی و حکیم، ایشان یکی از بزرگترین مراجع تقلید شیعیان شد. ایشان در جریان حمله مزدوران پهلوی به مدرسه فیضیه قم، جنایات خونبار درباریان را محکوم کرد و در برابر آن موضع گیری نمود. از این فقیه وارسته آثار متعددی بر جای مانده که تقریرات بحث های آقا ضیاءالدین عراقی و میرزای نایینی، حاشیه بر کتاب عروةالوثقی و ذخیرةالمؤمنین و.... از آن جمله است. از شاگردان ایشان می توان از آیات عظام: حاج سیدمحمد شاهرودی و شیخ جواد تبریزی، سیدمرتضی فیروزآبادی، سیدجعفر مروّج شوشتری، شیخ محمدرضا رضوانی خمینی و... نام برد. این عالم بزرگوار سرانجام در 14 شهریور 1353 ش برابر با 18 شعبان 1395 ق در 91 سالگی در نجف وفات یافت و پس از تشییعی باشکوه، در کربلا مدفون گردید.
مطالب مرتبط
