آیت الله حاج میرزا ابراهیم بن حسین خویی معروف به علامه خویی در حدود سال 1210ش (1247ق) در شهر خوی به دنیا آمد. وی پس از طی مقدمات و سطوح، راهی حوزه علمیه نجف اشرف شد و در محضر عالمانی همچون شیخ مرتضی انصاری و سیدحسین کوه کمره ای، به مدارج والایی در علم دست یافت. علامه خویی همچنین از استادان نام آوری همچون شیخ محمدحسین کاظمی و شیخ مهدی نجفی کاشف الغطا، روایت می کرد. او دارای جود و بخشش و علوّ طبع و مناعت نفس و انفاق فی سبیل الله بود و ثروت قابل توجهی که از پدرانش به او رسیده بود در راه خدا انفاق کرد. از این عالم ربانی آثار متعددی بر جای مانده که حاشیه بر رسائل شیخ انصاری، شرح نهج البلاغه موسوم به الدُّرَّةُ النّجفیه و شرح چهل حدیث از آن جمله است. علامه خویی در زمان خود، به عنوان مجتهد بزرگ شهر، مورد احترام فوق العاده مردم بود و افراد در مسائل گوناگون به ایشان رجوع می کردند. حاج میرزا ابراهیم خویی سرانجام در بیست و دوم شهریور 1286ش برابر با ششم شعبان 1325ق در جریان مربوط به حوادث مشروطه در هفتاد و شش سالگی در خوی به شهادت رسید و در نجف اشرف به خاک سپرده شد.
