عبدالحسین برونسی در تاریخ بیست و سوم شهریورماه سال ۱۳۲۱ هجری شمسی در گلبوعلیای کدکن تربت حیدریه چشم به جهان گشود. از آنجایی که علاقه وافری به درس داشت، وارد مدرسه شد اما به واسطه بی حجابی معلمش از رفتن به مدرسه امتناع کرد و در مکتب خانه روستا به فراگیری کلام الله مجید پرداخت. ورود مأمورین اصلاحات ارضی شاه به روستا و عدم قبول آب و ملک، باعث مهاجرتش به مشهد شد. وی مشاغل متفاوتی را تجربه کرد و چون در هرکدام شبهه ای بود، دست به شغل بنایی زد. با ارشادات مقام معظم رهبری با مسائل سیاسی آشنا شد و پا در رکاب مبارزه با رژیم پهلوی گذاشت و توسط مأمورین ساواک دستگیر و در زیر شکنجه، دندان هایش شکست. انقلاب که پیروز شد، جزو نخستین افراد اعزامی به کردستان بود، عرصه های نبرد حق علیه باطل بستر مناسبی بود که استعداد بالقوه او شکوفا شود و از فرماندهی گروهان ، به فرماندهی تیپ هجدهم جوادالائمه (علیه السلام) برسد. در این سال ها، رشادت و ایثارگری او زبان زد خاص و عام بود تا آنجا که دشمن چنان هراسی از این فرمانده بسیجی داشت که برای سرش جایزه تعیین کرد. عبدالحسین برونسی، این سردار سرفراز بعد از زیارت خانه خدا به مرحله ای از شهود رسیده بود که زمان و مکان شهادت خودش را می دید و سرانجام در عملیات بدر، پس از رشادت بسیار در ۲۳ اسفندماه ۱۳۶۳ش در چهارراه خندق به شهادت رسید. آخرین مسئولیت سردار شهید عبدالحسین برونسی در دوران دفاع مقدس، فرماندهی تیپ هجده جوادالائمه (علیه السلام) بود که پیش از عملیات خیبر، آن را بر عهده داشت. پیکر شهید برونسی بعد از شهادت مفقودالاثر بود و همان چیزی که همیشه از خدا می خواست. حتی وصیت کرده بود روی قبرش سنگ نگذارند مانند قبر فاطمه زهرا(سلام الله علیها) بی نام و نشان.
مطالب مرتبط
