با پایان یافتن روز دهم محرم سال 61 هجری قمری و شهادت امام حسین(علیه السلام) و یاران باوفایش، یزیدیان به غارت کاروان حسینی پرداختند. آنان خیمه های امام را سوزانده و از به یغما بُردن جزئی ترین وسایل دریغ نکردند.
یکی از مصائب رنج آور حادثه عاشورا، جریان اسارت اهل بیت امام حسین(علیهم السلام) و در رأس آن ها حضرت امام سجاد(علیه السلام) و حضرت زینب(سلام الله علیها) می باشد. عبیدالله بن زیاد پس از کسب تکلیف از یزید بن معاویه در خصوص اسرای کربلا، دستور اعزام آن ها را به سوی شام صادر کرد. طبری می نویسد:
«عبیدالله بن زیاد دستور داد زنان و کودکان حسین(علیه السلام) را آماده کنند و دستور داد طوق آهنین به گردن علی بن حسین(علیهما السلام) نهادند. سپس آن ها را همراه محفز بن ثعلبه عایذی و شمر بن ذی الجوشن روانه کرد که پیش یزید بروند».
سرانجام کاروان امام حسین(علیه السلام) این بار به رهبری امام سجاد(علیه السلام) و حضرت زینب کبری (سلام الله علیها) در شامگاه روز یازدهم محرم به طرف کوفه حرکت داده شدند و نهضت حسینی، به شکلی دیگر ادامه یافت. هرچند، دشمن توانسته بود نیروهای امام را در ظاهر شکست دهد ولی رسوایی های حکومت جور بنی امیه و افشاگری های امام سجاد(علیه السلام) و حضرت زینب(سلام الله علیها) روی امویان را در تاریخ سیاه کرد و قیام امام حسین(علیه السلام) و راه پاک او را جاودانه ساخت.
مطالب مرتبط
