جمهوری کنیا با مساحت 582/646 کیلومتر مربع در شرق افریقا و در همسایگی کشورهای اتیوپی، سودان، اوگاندا و تانزانیا واقع شده است. نام این کشور از کوه کنیا که از کوه های مرتفع شرقِ افریقاست، گرفته شده است. جمعیت این کشور بیش از 30 میلیون نفر است که اکثراً مسیحی و درصدی مسلمان و مقداری نیز دارای مذاهب بومی می باشند. پایتخت کنیا نایروبی نام دارد و شیلینگ کنیا واحد پول آن است. پیش بینی جمعیت کنیا تا سال 2025 حدود 42 میلیون نفر خواهد بود. مردم کنیا دارای نژاد سیاه و زبان رسمی سواحیلی می باشند. شهرهای مهم این کشور افریقایى، ناکورو، کیسومو و مومباسا است. کنیا از دوران قبل از میلاد مسیح(علیه السلام) و امپراتوری روم یکی از مراکز تجاری بین شرق و غرب عالم بوده است و از قرن هشتم میلادی به بعد ایرانیان و اعراب در سواحل شمالی کنیا مراکز تجاری دایر کردند. پرتغالی ها از اواخر قرن پانزدهم به تدریج بر کنیا مسلط شدند، تا این که در سال 1729میلادی نیروهای عمان پرتغالی ها را از این سرزمین بیرون راندند. تا اینکه نفوذ استعمار انگلستان در کنیا از نیمه دوم قرن نوزدهم آغاز شد. از اواخر قرن نوزدهم، آلمان و انگلستان در این کشور حضور داشتند تا این که کنیا در سال 1890میلادی ضمیمه افریقای شرقی بریتانیا و تحت الحمایه آن شد. بعد از جنگ جهانی دوم، سیاهان کنیا دست به شورش زده و خواهان استقلال شدند. در نهایتْ در سال 1960میلادی بریتانیا با انتخابات موافقت کرد که به پیروزی سیاهان منجر شد. سرانجام با کوشش مردم و مبارزات آنان، کنیا در 12 دسامبر سال 1963 میلادی از یوغ استعمار انگلستان خارج گردید و به استقلال رسید. روز استقلال کنیا، به عنوان روز ملی این کشور نیز می باشد. کنیا دارای حکومت جمهوری چند حزبی با یک مجلس قانون گزاری است.
