عرفان آخرت

امام علی  علیه السّلام فرمودند: کَیفَ یَزهَدُ فی الدُّنیا مَن لایَعرِفُ قَدرَ الآخِرَهِ؟

چگونه در «دنیا» پارسایی پیشه کند، کسی که ارزش «آخرت» را نمی شناسد؟(غررالحکم، ج4، ص 562 )

شرح حدیث:
بر سر دو راهی انتخاب «مفید» از «مفیدتر» بصیرت لازم است. 
هر کس در پی سود و منفعت است، ولی شناخت سود واقعی و پایدار مهم تر است. 
برخورداری از «دنیا» خوب است، اما بهره مندی از نعمت های «آخرت» خوب تر. 
نباید برای «منافع محدود» و «سود اندک» منافع بیشتر و پایدارتر را از دست داد. از کسی که مزایای آخرت را می شناسد، انتظاری جز این نیست که از سود و لذت دنیا برای رسیدن به لذایذ اخروی بگذارد، و گرنه شایسته ی ملامت است. 
زاهد واقعی کیست؟
کسی که با شناخت ارزش آخرت و نعمت های بهشت و همسایگی با پیامبران و اولیای الهی و صالحان و شهیدان به نعمتهای دنیوی بی رغبت شود و آن را فدای بهشت برین و سعادت اخروی کند. 
برای آخرت گرایی باید بی ارزشی دنیا را شناخت. 
برای عمل خالص و صالح باید پوچی اعمال دنیاطلبانه و کاسب کارانه را فهمید. 
بازنده کسی است که «آخرت» را به خاطر «دنیا» از کف بدهد. 
پی نوشت:
(1) غررالحکم، ج4، ص 562.
منبع: حکمت های علوی و ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی (علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستانه قدس رضوی، چاپ سوم (1391).