وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ مَّنَعَ مَسَاجِدَ اللَّهِ أَنْ يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ وَسَعَى فى خَرَابِهَا اؤلَئِكَ مَا كَانَ لَهُمُ أَنْ يَدْخُلُوهَآ إلّا خَآئِفِينَ لَهُمْ فِى الدُّنْيَا خِزْىٌ وَلَهُمْ فِى اخِرَهِ عَذَابٌ عَظِيمٌ
كيست ستمكارتر از آنكه نگذاشت نام خدا در مساجد الهى برده شود و سعى در خرابى آنها داشت؟ آنان جز با ترس و خوف، حقّ ورود به مساجد را ندارند. بهره ی آنان در دنيا، رسوايى و خوارى و در آخرت عذاب بزرگ است.
سؤال: مسجد در چشم دشمنان، چه جايگاهى بايد داشته باشد؟
پاسخ: مسجد بايد از امام جماعتى آگاه و عامل برخوردار بوده و همانند سنگر فرماندهى باشد. همچنان كه جاسوس از نفوذ به مراكز نظامى در وحشت و اضطراب است، بايد مخالفان و دشمنان نيز از نفوذ و ورود به مساجد، در ترس ونگرانى باشند. «ما كان لهم ان يدخلوها الّا خائفين»
منبع : حجت الاسلام قرائتی،تمثيلات تفسير نور، ص:20
مطالب مرتبط
