مظلومیتی دردناک

اینروزها انسان از دیدن اخبار راجع به جنگ علیه مسلمانان، حسابی متاثر می شود. اما در این میان مظلومیت مسلمانان میانمار از همه دردناک تر است. زیرا آنها هیچ وسیله ای برای دفاع از خود ندارند و کسی هم نیست که از آنها دفاع کند.

واقعیت این است که هر جا شیر در وسط میدان نباشد، روباه میدان دار است. در قضیه میانمار نیز همین قضیه صدق می کند. وقتی کشورهای اسلامی به وظیفه خود عمل نمی کنند و نظاره گر درد و رنج آنهایند، معلوم است که مشتی کافر افراطی بی رحم، راحت به جان و مال و ناموس مسلمانان دست درازی می کنند و می دانند که کشورهای اسلامی هیچ اراده ای ندارنند که حتی به آنها اعتراض جدی کنند.(سازمان کنفرانس اسلامی، اتحادیه عرب، بین المجالس اسلامی و...)

واقعیتی تکان دهنده
واقعیت این است که هر جا شیر در وسط میدان نباشد، روباه میدان دار است. در قضیه میانمار نیز همین قضیه صدق می کند. وقتی کشورهای اسلامی به وظیفه خود عمل نمی کنند و نظاره گر درد و رنج آنهایند، معلوم است که مشتی کافر افراطی بی رحم، راحت به جان و مال و ناموس مسلمانان دست درازی می کنند و می دانند که کشورهای اسلامی هیچ اراده ای ندارنند که حتی به آنها اعتراض جدی کنند.(سازمان کنفرانس اسلامی، اتحادیه عرب، بین المجالس اسلامی و...) مخصوصا کشورهای مسلمان در جنوب شرق آسیا(مالزی و...)
انتظاری نابجا
گر چه در احادیث اسلامی وارد شده که ظلم پایدار نیست و به فرموده پیامبر اسلام: «لَيْسَ شَىْ‏ءٌ اَعْجَلَ عِقابا مِنَ الْبَغْىِ؛ مجازاتى سريع ‏تر از مجازات ظلم نیست.»[1] اما حکمت خدا این است که این ناپایداری طی یک چرخه طبیعی رخ دهد. به عبارت بهتر باید گفت که قرار نیست خدا با یک معجزه، مسلمانان مظلوم میانمار (و هر جای دیگر) را نجات دهد؛ زیرا پیروان مکتب توحید (بخصوص اسلام) وظیفه دارند که در مقابل ظلم ساکت ننشینند. چنانکه در حدیثی از پیامبر رحمت نقل شده است که ایشان فرمود: «إِنَّ النّاسَ إِذا رَأَوُا الظّالِمَ فَلَمْ يَأْخُذوا عَلى يَدَيْهِ أَوْشَكَ أَنْ يَعُمَّهُمُ اللّه‏ بِعِقابٍ مِنْهُ؛ مردم آنگاه كه ظالم را ببينند و او را باز ندارند، انتظار مى ‏رود كه خداوند همه را به عذاب خود گرفتار سازد.»[2] پیام این حدیث این است که سکوت در برابر ظلم، باعث افزایش ظلم اوخواهد شد. نکته ای که برخی کشورهای اسلامی با سکوت خود در قضیه میانمار، آن را شعله ور کردند.

بدون شک در تاریخ خواهد ماند که کشورهای اسلامی در خیلی از قضایا از جمله در قضیه میانمار سکوت کردند و اراده ای نداشتند؛ در نتیجه در میان افکار عمومی دنیا (متاسفانه) منکوب شدند و بر سر زبانها افتاد که هر جایی در دنیا، دو نفر گرفتار درد و رنج هستند، حتما یکی از آنها مسلمان است، تاریخ قضاوت می کنند که چگونه کشورهای غربی از حقوق اتباع خود و اقلیت های دینی مربوط به خود حمایت می کنند؛ ولی کشورهای اسلامی...
 شکی نیست که این قضاوت تاریخ در امروز و فردا، یک عذاب است. عذاب اخروی بماند.

نکته مهم: البته اقدامات ایران و برخی از کشورهای اسلامی دیگر قابل ستایش است. اما جا دارد که با بررسی بیشتر راههای کمک به این مظلومان، در این مصیبت عظما، همدرد آنها باشیم.

به امید رهایی آنها از دست ظالمان بودایی و بی رحمان تاریخ.
ان شاءالله.

پی نوشت:
1ــ نهج الفصاحه ص 661 ، ح 2398.
2 ــ  نهج الفصاحه ص 323 ، ح 833.