شکست حمله نظامی آمریکا به ایران در طبس به علت طوفان شن
آمریکا پس از سرخوردگى در جریان گروگان گیرى جاسوسانش در سفارت این کشور از سوى دانشجویان مسلمان پیرو خط امام و ناامیدى از پیروزى در این جریان به وسیله فشار سیاسى و تحریم اقتصادى، درصدد حل این قضیه از طریق نظامى برآمد.
دولت کارتر بر اساس نقشه اى بسیار محرمانه جهت آزادى گروگان ها، در ۵ اردیبهشت سال ۱۳۵۹ شمسى با تعدادى هواپیماى نظامى و ۲۰ هلى کوپتر، حمله خویش را به ایرانِ تازه از بند رها شده، آغاز کرد. این هواپیماها و هلى کوپترها که حامل موتورسیکلت، جیپ نظامى، توپ، مسلسل و مهمات لازم بودند، در صحراى طبس فرود آمدند تا از آن مکان، عملیات آزادسازى گروگان ها را آغاز نمایند.
با وجود تجهیزات فراوان، کماندوهاى ماهر و آموزش دیده، برنامه ریزى دقیق حمله، عدم وجود مانع و غفلت نیروهاى اطلاعاتى ایران، این بار دست غیبى امداد الهى از آستین شن هاى صحراى طبس بیرون آمد و شکستى سخت و مفتضحانه را نصیب ابرهه صفتان آمریکایى کرد.
ماجراى طبس یکى از رسواترین شکست هاى توطئه هاى امپریالیسم آمریکا علیه انقلاب اسلامى ایران است. بدون شک حادثه طبس و شکست مزدوران آمریکایى على رغم مجهز بودن به پیشرفته ترین وسایل و تجهیزات روز، یکى از معجزات بزرگ قرن به شمار مى آید.
واقعه این روز، نه تنها یک اتفاق ساده، زودگذر و فراموش شدنى نبود، بلکه تمثیلى است ماندگار و همیشگى براى کسانى که با چشم دل خویش، جز آنچه هست مى بینند و تذکرى است براى اثبات قدرت تامه الهى و سستى کید دشمنان خدا.
شکست حمله نظامی آمریکا به ایران در طبس به علت طوفان شن در نگاه قرآن و حدیث
قرآن کریم:
ألَم تَرَ کَیفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِأَصحابِ الفیلِ* ألَم یجعَل کَیدَهُم فی تَضلیلٍ* وأرسَلَ عَلَیهِم طَیرًا أبابیلَ* تَرمیهِم بِحِجارَةٍ مِن سِجّیلٍ* فَجَعَلَهُم کَعَصفٍ مَأکول؛[الفیل: ۱ ـ ۵] «آیا ندیدى پروردگارت، با فیل سواران چه کرد؟ آیا نیرنگشان را در تباهى و گمراهى قرار نداد؟ و بر سر آنان پرندگانى دسته دسته فرستاد که با سنگهایى از سجیل آنان را زدند، پس آنان را مانند برگى خورده شده قرار دادند.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله:
اشتَدَّ غَضَبُ اللّهِ عَلى مَن ظَلَمَ مَن لا يَجِدُ ناصِرا غَيرَ اللّهِ.[کنز العمّال: ۷۶۰۵] خشم خداوند بر آن که به کسى ستم مى کند که ياورى جز خدا نمى يابد، سخت است.
لَيسَ شَي ءٌ أدعى إلى تَغييرِ نِعمَةِ اللّهِ و تَعجِيلِ نِقْمَتِهِ مِن إقامَةٍ على ظُلمٍ؛ فإنّ اللّهَ سَميعُ دَعوَةِ المُضطَهَدِينَ (المَظلومِينَ)، و هُو للظالِمينَ بِالمِرصادِ.[نهج البلاغة: الکتاب ۵۳] در زوال نعمت خدا و شتاب بخشيدن به خشم و انتقام او، هيچ چيز کارگرتر از ستمگرى نيست؛ زيرا خداوند دعاى ستمديدگان را مى شنود و همواره در کمين ستمگران است.
امام على عليه السلام:
راکِبُ الظُّلمِ يَکبُو بِهِ مَرکَبُهُ.[غرر الحکم: ۵۳۹۱] کسى که بر مَرکب ستم سوار شود، مرکبش او را به سر در آورد.
امام على عليه السلام:
مَن جارَ أهلَکَهُ جَورُهُ.[غرر الحکم: ۷۸۳۵] هر که ستم کند، ستمش او را به هلاکت کشاند.
منبع: مرکز پژوهشهای صدا و سیما / دارالحدیث
مطالب مرتبط
