نقش انگشتر، خود علامت و نشان دهنده ویژگی هایی در مورد اولیاء خدا است. به همین دلیل نقش انگشتری آنان متفاوت از همدیگر بوده است.
یکی از ابزارهای زینتی برای زنان و مردان از قدیم الایام انگشتر بوده و هست. امّا آنچنان که از روایات دینی و از سیره پیامبر(صلی الله علیه و آله وسلم)[1] و ائمه طاهرین برمی آید جنبه تزئینی انگشتر در فرهنگ دینی به عنوان هدف اوّل و آخر نیست بلکه استفاده از انگشتر جنبه متذکّر بودن به اسماء الهی داشته و به نوعی پناهندگی به اسماء حضرت حق از مکائد شیطانی و غفلتها است.
علاوه بر این نقش انگشتر، خود علامت و نشان دهنده ویژگی هایی در مورد اولیاء خدا است. به همین دلیل نقش انگشتری آنان متفاوت از همدیگر بوده است.
از اقوال تاریخی نقل شده در مورد زندگی حضرت زهرا(سلام الله علیها) ثابت می شود ایشان دارای انگشتری با جنس نقره و نقش مخصوص که مزیّن به اسماء متبرکه الهی یا پیامهای معنوی دیگر است، بوده اند.
نقش انگشتری آن حضرت "اَمِنَ الْمُتَوکِّلُون"؛ آنان که توکل می کنند، در امانند، بود.
و نیز گفته شده که نقش آن "اللَّهُ وَلِیُّ عِصْمَتی"؛ خداوند نگهدار و ولی عصمت و پاکی من است، بوده است.
گفته شده است که انگشتر حضرت نقره ای و نقش آن "نِعْمَ القادِرُ اللَّهُ و یا اَمِنَ المُتَوَکِّلُون" بود و یادآور شده اند که نقش این کلمات در نگین انگشتری تأثیر عجیبی در دفع دشمنان و نگهداری اموال و اولاد و بدن از شرّ انس و جن و شیاطین و تمام ناراحتی ها و آفات و بدیها و بلیات دارد.
و گفته شده است که نقش انگشتر آن حضرت نقش انگشتری حضرت سلیمان بن داوود یعنی "سُبْحانَ مَنْ اَلْجَمَ الْجِنَّ بِکَلِماتِهِ" بوده است.[2]
پی نوشت ها:
[1] (برای آشنایی بیشتر به کتاب حلیة المتقین و زندگی چهارده معصوم مراجعه کنید.)
[2] (فاطمه زهرا(س) شادمانی دل پیامبر، ص 902.)
