اسم اعظم، لفظ یا نوشته نیست. این اسماء لفظی و کتبی جلوه و نشانه ای از اسمای حقیقی اند و در میان اسماء عینی که حقیقت بیرونی دارند آن اسمی که از همه برتر هست اسم اعظم است.
اسم اعظم در میان اسماء ذات، «الله» است و در اسماء صفات، «حی» است و در میان اسماء افعال، «قادر» است لذا تمام افعال حق تعالی به اسم «القادر» بر می گردد و تمام صفات او به اسم «الحی» بر می گردد و «الله» هم مستجمع همه صفات کمال است.
نه تنها اسم اعظم بلکه همه اسماء الهی، حقایق عینی و بیرونی اند و لفظ و نوشته نیستند لذا آنچه که ما در گفتار یا نوشتار بیان می کنیم و می گوییم الله، حی، عالم، قادر، سمیع، بصیر و ... اسم و نشانه آن اسمای خدا هستند که واقعیت خارجی دارند. یعنی این الفاظ، اسم آن اسماء هستند.
به بیان دیگر، اینطور نیست که تنها یک اسم اعظم داشته باشیم و اینطور نیست که لفظ «الله» یا عبارت کتبی «الله»، «حی»، «قادر» و ... اسم اعظم باشند بلکه در جهان آفرینش حقایق عینیه ای وجود دارند که اینها بزرگترین تعین پروردگار هستند که در مرحله ذات، اسم آن تعین، «الله» است، در مرتبه صفات، «حی» و در مرتبه افعال، «قادر» است.
مثلا به انسانی می گوییم فلان آقا دکتر، حکیم، عارف و .... است که این اسما و صفات در صورتی واقعی است که او در خارج و واقعا متصف به صفت دکتر، حکیم باشد و گرنه صرف لفظ یا نوشتار که اثری ندارد از این رو کسی که به این اسماء، تحقق یافته و آنها را در خود پیاده کرده است می تواند کار الهی انجام دهد.
مطالب مرتبط
