در اواسط قرن سیزدهم میلادی، دو برادر ونیزی كه از خانواده ایتالیایى "پولو" بودند و در اروپا به بازرگانی اشتغال داشتند، در یكی از سفرهای تجاری خود درجنوب روسیه، به سبب وقوع جنگی در منطقه، راه بازگشت خود را مسدود یافتند و ناگزیر راه سرزمین های مجهول آسیای میانه و شرقی را پیش گرفتند. در آن زمان، چین، مغولستان، تركستان شرقی و ایران در تصرف جانشینان چنگیزخان مغول بود. پس از بازگشت برادران پولو به اروپا، ماركو پولو در 24 آوریل 1271م به اتفاق پدرش راهی چین شد و مدتی در این سرزمین و جزایر جنوب شرقی آسیا به سیاحت پرداخت. او پس از سفر بیست و چند ساله و مراجعت به وطن در دهم اكتبر 1291م، سفرنامه ای به نام عجایب در زمینه ویژگی های جغرافیایى چین، تركستان، مغولستان و بخشی از آسیای جنوب شرقی به رشته تحریر در آورد. وی در این كتاب از رایج بودن پول كاغذی در چین، وجود فاضلاب، پل های بلند، آتش نشانی و پست و... سخن گفته است. این نكات برای اروپاییان نیمه وحشی و نادان قرن سیزدهم میلادی باوركردنی نبود. از این رو ونیزیان، مردان خانواده پولو را مورد تمسخر قرار می دادند و آنها را دروغ زن و گزافه گو می خواندند. قبل از مرگ ماركو پولو، یارانش از او خواستند تا مطالب دروغ سفرنامه اش را معلوم كند. ولی او جواب داد كه همه مطالب درست است و سرزمین چینْ عجایبی بیش از این دارد. با این همه، سفرنامه ماركو پولو تا مدت ها كتابی پردروغ شمرده می شد تا اینكه گسترش جهانگردی، صحت گفته های وی را ثابت كرد.
